Dużo wśród nas osób życia konsekrowanego, które nie stoją osobno, ale pośrodku nas, w sercu Kościoła – mówił 30 listopada Metropolita Lubelski. – Dziękujemy Bogu za to, że są wśród nas; że są znakiem miłosiernej miłości Boga przez pełnienie tylu wspaniałych dzieł charytatywnych, edukacyjnych i społecznych – podkreślał. Rok Życia Konsekrowanego, obchodzony z woli papieża Franciszka od 30 listopada 2014 r. do 2 lutego 2016 r., przeżywany jest pod hasłem: „Ewangelia, proroctwo, nadzieja. Życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”. Jak podkreślał abp Stanisław Budzik, to czas nie tylko wspominania chwalebnej przeszłości zgromadzeń, ale też budowania nowej historii.

W życiu chodzi o Jezusa

– Św. Jan Paweł II u progu nowego tysiąclecia polecał nam patrzeć w przeszłość, aktywnie współtworzyć teraźniejszość i z nadzieją spoglądać w przyszłość – przypominał Metropolita. – Podobne zadania wiążą się z rokiem konsekrowanym – wyjaśniał. Jak mówił Ksiądz Arcybiskup, każda wspólnota zakonna ma swoich założycieli, swoją bogatą historię i swój charyzmat; niezbędnym jest opowiedzenie historii, bo to pozwala zachować tożsamość, umocnić jedność rodziny zakonnej i jeszcze pełniej realizować w niej charyzmat. Za papieżem Franciszkiem abp Budzik podkreślał, że dla każdej osoby konsekrowanej Ewangelia powinna stać się vademecum na każdy dzień. – Trzeba ukochać Ewangelię. Nie wystarczy jej przeczytać i rozważać, ale nade wszystko należy żyć według jej słów – mówił. – Autentyczne życie konsekrowane nie jest drogą łatwą. Jednak świadomość kroczenia po śladach Chrystusa wyzwala wciąż nowe siły. W życiu chrześcijańskim, a zwłaszcza w życiu zakonnym, chodzi bowiem o Jezusa. On jest celem, do którego zdążamy, i drogą, która do Niego prowadzi – wyjaśniał.

Powierzając zachowanie i rozwój życia zakonnego całej wspólnocie Kościoła, abp Budzik podkreślał, że życie konsekrowane dotyczy każdego i nie jest tylko sprawą osób żyjących według rad ewangelicznych. – Zostało dane całemu Kościołowi, wszystkim nam, abyśmy korzystali z jego dobrodziejstw i błogosławieństw, abyśmy się o to życie troszczyli, ochraniali je i wspierali. Zakonnice i zakonnicy nie biorą się znikąd, ale są owocem żywej wiary, gorącej modlitwy i świadectwa życia chrześcijańskiego w rodzinach, parafiach i wspólnotach Kościoła – mówił Pasterz. Odnosząc się do różnych trudności przeżywanych przez wspólnoty zakonne, w tym spadku powołań, Metropolita podkreślał, że nadzieja Kościoła nie jest oparta na statystykach, ale na Bogu, dla którego nie ma nic niemożliwego. – Początek Roku Życia Konsekrowanego jest okazją, by dziękować Bogu za ten wielki dar, jakim dla Kościoła jest życie zakonne w różnych formach i wymiarach. Jednak nie poprzestawajmy na dziękczynieniu; otwórzmy się na działanie Ducha Świętego, by Bóg ożywiał w nas pragnienie żywej wiary, aby nasze rodziny i wspólnoty stały się środowiskiem przyjaznym dla życia konsekrowanego, dla powstawania i rozwoju powołań – apelował Pasterz.

Relikwie biskupa ubogich

Podczas Liturgii zostały wprowadzone do kościoła relikwie św. bp. Jana Antoniego Fariny, założyciela Zgromadzenia Sióstr Nauczycielek św. Doroty Córek Najświętszych Serc. Tydzień wcześniej, 23 listopada, papież Franciszek ogłosił go świętym. W rzymskich uroczystościach uczestniczyły siostry z lubelskiej wspólnoty tego zgromadzenia. Do domu zakonnego i rodziny parafialnej przy ul. Fabrycznej powróciły z Watykanu z wielką radością w sercu i relikwiami świętego biskupa. Jak podkreślał abp Stanisław Budzik, św. Jan Antoni Farina to jeden z najwybitniejszych biskupów włoskich XIX stulecia. – Jego pracę w Treviso i Vicenzy cechowała aktywna działalność apostolska ukierunkowana na formację kapłanów i świeckich, kształcenie młodzieży i dawanie świadectwa miłości do najuboższych i opuszczonych – mówił Ksiądz Arcybiskup. Włoski hierarcha, nazywany „biskupem ubogich”, chociaż zmarł przed ponad 100 laty (w 1888 r.), dla świata wciąż jest wzorem doskonałego wypełnienia przykazania miłości. Od 30 listopada w sposób szczególny obecny w znaku relikwii ofiarowanych parafii pw. św. Michała Archanioła jest opiekunem wielu dzieł miłosierdzia podejmowanych przez zgromadzenie i wspólnotę parafialną.