„Gdy bowiem jeden tylko grzech przynosi wyrok potępiający, to łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich grzechów” (Rz 5, 16)
Znowu Wielki Post! I od nowa przychodzi nam przeżywać to, co nas zawstydza, a jednocześnie podkreśla rzecz niebywałą, że Ten, który „dla nas i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba”, przyjął też krzyżową mękę, bo nie ma doskonalszego sposobu wyrażenia miłości, niż „oddać życie za braci”. Światu, który chce zapomnieć o grzechu i udaje, że go po prostu nie ma, Kościół ogłasza z nową mocą prawdę o grzechu, który został przezwyciężony odkupieńczym cierpieniem Chrystusa.
Księga Rodzaju z upodobaniem kreśli obraz człowieka „ulepionego” przez Boga i obdarzonego „tchnieniem życia”. Okazuje się bowiem, że wszystko, co wcześniej się dokonało – całe dzieło stwórcze dokonało się ze względu na człowieka. I oto umiłowane dzieło Pana w akcie nieposłuszeństwa Jego woli idzie za podszeptem Złego. „Poznanie dobra i zła” okazało się w rzeczywistości grzechem, który odtąd będzie towarzyszył ludzkiej naturze, zranionej tak mocno, że odtąd tę ranę będzie mogła uleczyć tylko łaska darowana ludzkości z ogromu miłosierdzia Bożego. Chrystus na początku swojej odkupieńczej misji doświadcza na sobie, czym jest pokusa. On jednak zna podstępy szatana i – przezwyciężając jego namowy – uczy również nas skutecznej walki z diabłem. Podstawą tego duchowego zmagania jest zjednoczenie z Ojcem i zawierzenie do końca Jego woli. Diabeł zawsze pozostanie kłamcą, nawet wtedy, gdy posługuje się Słowem Bożym! Jezus pozostawił nam najkrótszy i zarazem najskuteczniejszy egzorcyzm: „Idź precz, szatanie!”. Św. Paweł stawia na przeciwstawnych pozycjach pierwszego człowieka, który zgrzeszył, stając się przez to powodem grzechu innych ludzi, i nowego Człowieka – Chrystusa, który przez „czyn sprawiedliwy”, czyli swoją odkupieńczą Ofiarę, przyniósł nam wyzwolenie ze wszystkich grzechów. Wystarczył jeden Sprawiedliwy, by przywrócić łaskę wszystkim grzesznikom!
Kościół otrzymał jako największy skarb owoce Męki Pana Jezusa. Pragnie je rozdzielać zawsze, ale szczególnie zabiega o ich obfite szafowanie w okresie Wielkiego Postu. Temu służą rekolekcje parafialne, nabożeństwa pokutne (Droga Krzyżowa, „Gorzkie żale”). Warto dodać do tego swoją prywatnie obmyślaną postawę pokutną – swoją „pustynię”, która będzie zarówno otwarciem się na Słowo Boże (osobista lektura Pisma Świętego), jak też radośnie podjętym wyrzeczeniem i konkretnym darem dla bliźniego w potrzebie (odmawiam sobie czegoś, co jest obiektywnie dobre, i czynię z tego dar dla innych).
Dokładnie 100 lat temu, podczas zabawy tanecznej w parku Wenecja, Helena Kowalska doświadcza mistycznej łaski spotkania umęczonego Jezusa. Po tym wydarzeniu Kowalska wstępuje do zgromadzenia zakonnego, obierając imię Faustyna i radykalnie zmienia swoje życie, a poprzez przekazane orędzie miłosierdzia zmienia również życie wielu ludzi, także dzisiaj.
Chyba nie ma na świecie świątyni, w której nie byłoby obrazu Jezusa Miłosiernego. Historia jego powstania związana jest z prywatnymi objawieniami św. Faustyny Kowalskiej i przesłaniem, jakie zostało jej powierzone przez Jezusa. Warto pamiętać, że droga powołania Heleny Kowalskiej rozpoczęła się od wydarzeń, których doświadczyła w parku Wenecja, a następnie w łódzkiej katedrze. Apostołka Bożego Miłosierdzia o spotkaniu z Jezusem napisała w Dzienniczku w sposób następujący: „W chwili, kiedy zaczęłam tańczyć, nagle ujrzałam Jezusa obok, Jezusa umęczonego, obnażonego z szat, okrytego całego ranami, który mi powiedział te słowa: «Dokąd cię cierpiał będę i dokąd Mnie zwodzić będziesz?». W tej chwili umilkła wdzięczna muzyka, znikło sprzed oczu moich towarzystwo, w którym się znajdowałam, pozostał Jezus i ja”. Dotknięta tym przeżyciem, pod pretekstem bólu głowy, Helena opuściła towarzystwo, z którym przyszła na zabawę i udała się do najbliższej świątyni, czyli łódzkiej archikatedry. Tam modliła się, leżąc krzyżem przed Najświętszym Sakramentem i prosiła, by Jezus powiedział jej, co ma dalej czynić. Usłyszała wówczas słowa, które zmieniły jej życie: „Jedź natychmiast do Warszawy, tam wstąpisz do klasztoru”.
Dziś liturgia zachęca nas, abyśmy w modlitwie i miłości czuli się miłowani i miłowali, tak jak Bóg nas miłuje - powiedział Ojciec Święty w rozważaniu poprzedzającym niedzielną modlitwę „Anioł Pański”.
Nawiązując do czytanego w XVII niedzielę zwykłą roku C fragmentu Ewangelii (Łk 11, 1-13) papież zaznaczył, iż słowa modlitwy „Ojcze nasz” przypominają nam, że jesteśmy miłowanymi dziećmi poznającymi wspaniałość miłości Boga. Komentując następnie słowa o człowieku wstającym w nocy, by pomóc swemu przyjacielowi ugościć niespodziewanego przybysza, Leon XIV podkreślił, że Bóg zawsze nas wysłuchuje, gdy się do Niego modlimy. Zachęcił do wytrwałości w modlitwie.
Proces synodalny trwa, a Stolica Apostolska oczekuje dalszej transformacji Kościoła. Bardzo często słyszy się dziś opinie, że Kościół przeżywa kryzys i że jest potrzebna reforma. Na czym ta reforma ma polegać?
W każdej epoce były takie kryzysy dlatego, że walkę dobra ze złem każde pokolenie podejmuje na nowo. Każde pokolenie i każdy człowiek musi podejmować tę walkę ze złem, dlatego ten kryzys będzie obecny zawsze. Kościół musi się stale reformować, ale prawdziwa reforma Kościoła nie polega na zmianie struktur, bo to jest drugorzędna sprawa. Podstawową sprawą jest nawrócenie ludzkich serc. I tę reformę należy zacząć od siebie, od swojego życia duchowego i fizycznego, od swojego stosunku do bliźnich, od swojego stosunku do żywych obowiązków, do społeczeństwa, do kultury, do polityki, do posiadania i używania dóbr doczesnych. Każdy musi zacząć reformę od siebie – nie żądać od papieża czy biskupa, by zmieniał obowiązujące w Kościele zasady. Potrzebne jest dziś bowiem nawrócenie wszystkich – polskich rodzin, by byli prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. Potrzebne jest nawrócenie naszej polskiej młodzieży - ideowo i moralnie. Potrzebne jest też nawrócenie naszych polityków, aby myśleli kategoriami „dobra wspólnego” - tzw. „bonum commune” [łac] - w kontekście filozofii i etyki, odnosi się do korzyści i pomyślności, które dotyczą całej społeczności, a nie tylko jednostek. Pojęcie to ma głębokie korzenie w historii i jest fundamentalne w prawie kanonicznym oraz świeckim. Potrzebne jest nawracanie pracowników, urzędników, lekarzy, duchownych, nauczycieli i wszystkich innych. Nawrócenie potrzebne jest każdemu z nas.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
