Podczas formacji w seminarium duchownym dokonało się w moim życiu ważne odkrycie. Zrozumiałem wówczas, że celem mojego życia jest świętość, niebo, Królestwo Boże. Wydaje się to takie proste, ale potrzebowałem rekolekcji, by ta prawda stała się moja. Tak na marginesie dodam, że te rekolekcje od początku ocenialiśmy w kuluarach jako nadzwyczaj nudne. Chodzi oczywiście o przekaz głoszącego. Jednak w tej nudnej treści dosłyszałem głos Boga: twoim celem nie jest kapłaństwo, ale świętość. Kapłaństwo ma ci służyć, byś był święty. Przyznaję po latach, że to była niesamowita rewolucja w moim życiu.

Często dokonujemy różnych odkryć w naszym życiu. Wydaje się, że już wszystko wiemy, że już to słyszeliśmy i nagle przychodzi moment, jak mówimy potocznie, „odkrycia Ameryki”. Wspomnę o jeszcze jednym. Kilka lat temu podczas urlopu postanowiłem zgłębić adhortację apostolską Benedykta XVI „Sacramentum Caritatis”. Idąc krok po kroku, linijka po linijce doszedłem do paragrafu poświęconego adoracji Najświętszego Sakramentu. I znów przyszło niesamowite odkrycie. Ojciec Święty powołał się na słowa św. Augustyna: „Niech nikt nie spożywa tego Ciała, jeśli Go najpierw nie adorował; (…) grzeszylibyśmy, gdybyśmy Go nie adorowali”. Sięgając pamięcią do lat dzieciństwa, to adoracja była dla mnie czymś, co zawsze jest po Mszy św. w pierwszą niedzielę miesiąca. Poprzez takie doświadczenie, nigdy nie myślałem, że dzięki wcześniejszej adoracji mogę przygotować się do Eucharystii, mogę wzbudzić w sobie pragnienie przyjęcia Ciała Chrystusa. Dopiero lektura pięknego tekstu papieża Benedykta pozwoliła mi to zrozumieć i wprowadzić w życie.

W kolejnych zdaniach Ojciec Święty kontynuował swoją myśl, dlatego warto przytoczyć rozwinięcie: „akt adoracji poza Mszą św. przedłuża i intensyfikuje to, co się dokonało podczas samej celebracji liturgicznej. W rzeczywistości tylko przez adorację można dojrzeć do głębokiego i autentycznego przyjęcia Chrystusa”. Adoracja ma swoje źródło w Eucharystii, ale dzięki niej możemy pobudzić głód Eucharystii. Co ważne! Możemy pobudzić głód swój, ale także i innych ludzi, którzy przestali cenić sobie wartość karmienia się Ciałem Chrystusa. Najpierw adoracja, a potem uczta. Dlatego, idąc logicznie za myślą św. Augustyna, Msza św. powinna być poprzedzona adorowaniem Chrystusa i w parafiach nie powinno brakować okazji do trwania przed Najświętszym Sakramentem.

W 2008 r. ukazała się książka „Najbardziej lubił wtorki. Opowieść o życiu codziennym Jana Pawła II”. Jest to wywiad, który przeprowadziła z abp. Mieczysławem Mokrzyckim, osobistym sekretarzem Jana Pawła II, Brygida Grysiak. W pewnym momencie czytamy: „Kiedy przychodziliśmy rano razem z gośćmi na Mszę św., zastawaliśmy Ojca Świętego na kolanach, na klęczniku. Wielkie wrażenie, wielkie wzruszenie. Ale to nie tylko sama postawa. Od Ojca Świętego promieniowała siła, promieniowała świętość”. To niejedyne świadectwo bliskich osób Jana Pawła II na temat jego umiłowania adoracji. Chcę tu jednak zwrócić uwagę, że przez adorację Papież przygotowywał się do sprawowania Eucharystii, czyli do uczty. Dlatego z jego postawą możemy zestawić cytowane wcześniej słowa św. Augustyna: „Niech nikt nie spożywa tego Ciała, jeśli Go najpierw nie adorował; (…) grzeszylibyśmy, gdybyśmy Go nie adorowali”.

W roku 2010 przeżywaliśmy Rok Kapłański, a jego patronem był św. Jan Maria Vianney, ubogi, prosty proboszcz z Ars koło Lyonu. Mszę św. odprawiał codziennie wcześnie rano. Zanim jednak zasiadł do hojnie zastawionego Stołu Pańskiego, kilka godzin klęczał przed tabernakulum. Jego Msza św. poprzedzona była adoracją. Klęczał za siebie i za swoich parafian. Oni rzadko zaglądali do kościoła, bo mieli mnóstwo innych zainteresowań. Co zrobić, by obudzić w nich pragnienie tak wartościowego pokarmu, pokarmu na życie wieczne? Proboszcz klęczał. Gdy po 40 latach posługi w Ars odchodził z tego świata, każdy z jego parafian żył wielkim pragnieniem częstego karmienia się Ciałem Chrystusa. W rzeczywistości tylko przez adorację można dojrzeć do głębokiego i autentycznego przyjęcia Chrystusa.