Reklama

Niedziela Sandomierska

Życie z chorobą

11 lutego obchodzimy w Kościele Dzień Chorego. Tego dnia świątynie zapełniąją się chorymi, niepełnosprawnymi oraz ich opiekunami. Będziemy się modlić o zdrowie dla nich, o siły, o wytrwanie i zaufanie Bogu, że każde cierpienie ma sens. W naszej diecezji centralne uroczystości odbędą się w sanktuarium w Sulisławicach

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Proszę nie panikować

Mówią, że to życie w chorobie naznaczone jest śmiercią. Coś w tym jest. Człowiek idzie usunąć wyrostek i myśli – a jak się nie obudzę? Na wszelki wypadek trzeba zostawić komuś pełnomocnictwo. Wiem, że wyrostek, to mały zabieg, niemal kosmetyczny, ale jednak... Przypomnieć, że autocasco niezapłacone, że coś tam trzeba załatwić, coś podpisać...

– Częściej wychodzimy z choróbstwa, niż ono nas zwycięża, ale jak zachorujesz zawsze przyjdzie do ciebie lęk. – opowiada mi Justyna. – Jeszcze na początku sierpnia: rodzina, praca na pełny etat z widokiem na awans, pełna energia i aktywność, najlepiej jakiś sport z całą familią oraz książki, dużo książek...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

I nagle malutki guzek. – pokazuje mi kawałek paznokcia, żeby zobrazować wielkość zmiany.

– Jeszcze pół roku temu nic na prześwietleniu nie było teraz jest...

– Proszę nie panikować – mówi lekarz...

– Boże, ratuj – wołam ja.

Reklama

– Życiowa rewolucja. Niedowierzanie, załamanie, wola walki i znów łapanie doła. – opowiada. – Nieprzespane noce i łapiący za gardło w tej ciemności lęk. Całe nasze rodzinne życie wywróciło się do góry nogami. Dzieci płaczą po kątach, bo mąż zakazał im mazania się na widoku. Nie denerwować mamy! – więc dzielnie przejmują obowiązki. Bo mama po pierwszej chemii, słaba jak kotka. Z głową w kolorowej chustce pożyczonej od córki. Z podkrążonymi oczami, wędruje po mieszkaniu powolutku na chudych jak patyki nogach.

Samotność i ból. Cierpienie, które ogarnia nie tylko ciało, ale i duszę. Gdy dom pustoszeje patrzą za okno. O tej porze roku krajobraz odarty jest z barw, kilka czarnych kresek drzew, szarość ziemi, szarość nieba. O świcie wiatr podrywa w górę wstążki mgły. Ile lat nie patrzyłam na świat w ten sposób. Ile lat nie dostrzegałam ulotnego piękna stworzenia, tylko szłam gdzieś żwawym krokiem, poganiałam innych, zawsze pełna energii, radości. Teraz zwinięta w kłębek na łóżku kładę Biblię przy twarzy. Leżę tak godzinami. Czytam ją rzetelnie, kartka po kartce. Nie rozumiem dlaczego to robię, ale czytam. Z uporem. Całe zdania wpisują się w moją głowę, noszę je na sobie jak tatuaże. Przynoszą ulgę skołatanej głowie. Jest w nich jakiś ład, mądrość. Coś, czego mogę się złapać, gdy czuję pod stopami krawędź między życiem a śmiercią.

Nie wiem, co będzie. Lekarze też nie. Trzeba czekać. Czekanie jest męką porównywalną z bólem, który szarpie moje ciało. Już wiem, że to małe we mnie jest złośliwe, że nieoperacyjne – na razie. Że trzeba drania załatwić najmocniejszą chemią. I czekać...

Reklama

Zdrowy człowiek nigdy tego nie pojmie. Zdrowy może iść z nami, chorymi, ramię w ramię, towarzyszyć, ale nie wejdzie w naszą skórę. Nie poczuje tego oceanu samotności, niepewności, rozpaczy i strachu, którymi witamy każdy świt. Moi – na szczęście zdrowi bliscy – dźwigają ten ciężar na swój sposób. Nie jest im lekko. Maż Marek np. długo nie wysiada z auta pod blokiem. Obserwuję ten rytuał z góry. Jakieś 10 minut bezruchu. Zastanawiam się czy płacze, czy siedzi jak posąg i gapi się przed siebie. Skupia, jak wojownik, który zbiera siły.

Nie lubię tych litościwych wizyt, i proszę darujcie je wszystkim chorym. Gadanie od progu, że wszystko będzie dobrze, że ciotko-kuzynko-szwagierka miała dokładnie to samo i żyje. Super, nie... Albo, że jest jakiś cudotwórca, co leczy dotykiem, brazylijskimi ziołami i energią kosmiczną. Dajcie spokój. Wystarczy przyjść i posiedzieć. Przynieś dobry film na dvd, albo fajny koncert. Albo powspominajmy czasy, gdy byliśmy młodzi i cudownie naiwni. Jeśli umiesz i chcesz, to zaproponuj modlitwę. Tylko nie uciekaj ode mnie – nie chorobuję na nic zaraźliwego. Nie wyrosła mi przecież druga głowa – jestem tym samym człowiekiem, którego przedtem tak lubiłeś, więc nie tłumacz głupio, że nie wiesz co powiedzieć, jak pocieszyć. Nie pocieszaj, po prostu weź się w garść i przyjdź.

Wiem, że z tego wyjdę. Modli się za mnie wielu dobrych ludzi. Rokowania coraz lepsze. Lekarze z tym swoim poważnym wyrazem twarzy już bąkają coś o pojawiającym się świetle w tunelu. Pewnie za jakiś czas będę potrafiła ocenić, o ile zmądrzałam przez tych kilka miesięcy, ile spraw zobaczyłam w innym świetle. Na razie leżę z otwartą Biblią przy twarzy, otwartą zgadnijcie na czym – na Księdze Hioba oczywiście...

Poskramianie diabła

Reklama

Rozmowa z Hanną Wasiak, dzielną kobietą, której syn zachorował na raka. Przeszła wszystkie stadia rozpaczy, bezsilności i nadziei. Jedna z wielu matek, żon, mężów i dzieci, które towarzyszyły chorobie swoich bliskich. Wie o czym mówi, dlatego to, co mówi jest tak bezcenne. Dzisiaj uczy innych jak towarzyszyć w chorobie. I nie lubi słowa „walka”. Nie poleca ani tego określenia, ani stanu, który opisuje.

– Jak to walczyć? To co, wyciągamy szable i pistolety? A jeżeli żyć, to po prostu – spokojnie leczymy się, żyjemy dalej. Ważna jest akceptacja, a nie od razu walka, która kojarzy się z czymś trudnym. Nie wiem, dlaczego jest to tak bardzo nagłaśniane, że np. jakaś piosenkarka zaczęła walkę z rakiem. Nie walczy – żyje, leczy się, i albo przeżyje, albo umrze.

A jak zachować się, gdy ktoś nam bliski zachoruje.

– Trzeba rozmawiać. Tak normalnie, najlepiej przy kuchennym stole. Każdy przypadek jest inny. Kogoś by raziła, mnie szczególnie, okazywana litość, współczucie. Ale super są propozycje w stylu: „Słuchaj, jeśli chcesz, to podwiozę cię samochodem na badania”. Albo sąsiadka piecze szarlotkę i przynosi kawałek. Ktoś inny mówi: „Pomodlę się za ciebie”. Można też przyznać: „Nie wiem, jak z tobą rozmawiać”. Bo skąd niby mamy wiedzieć? Tego nie uczą w szkole czy na studiach. I powstaje temat tabu. Nie należy mijać tych osób. Trzeba być szczerym, nie oszukiwać, bo wtedy mamy zmysły wyczulone, bardziej się wszystko pamięta. Wychodzą też wszelkie zakłócenia w relacjach: nasze błędy widać jak na dłoni! Nie opowiadajmy komuś głupot, wymyślonych historii. Taki klasyczny błąd – gdy mój syn zachorował, ciocia powiedziała do mnie: „Fatalnie wyglądasz”. A jak miałam wyglądać, skoro płakałam przez trzy doby? – opowiada pani Hania.

Reklama

– Czy odwiedzać? Tak. Odwiedzać. Zresztą to będzie jedna z tych rzeczy, z których będziemy sądzeni na Sądzie Ostatecznym...– mówi znajomy kapelan szpitalny. I dodaje, że nie tylko farmakologia leczy, ale i obecność drugiego człowieka. – Natomiast, gdy już znajdziemy się na miejscu, to nie nastawiajmy się na działanie – instruuje. – Pozwólmy żeby się samo działo. Trzeba przede wszystkim słuchać. Pomilczeć i poczekać. Nie przyspieszać niczego. Uważnie przyglądać się choremu i całym sobą chłonąć jego obecność. Tak wiele można odczytać z twarzy – czy go boli, czy spał w nocy, czy jest zmęczony? Bo może się zdarzyć tak, że przychodzę w najmniej odpowiednim momencie, i ten ktoś nie będzie miał siły rozmawiać. Nie należy się tym zrażać. Mam zwyczaj, że gdy umawiam się z pacjentem, przed wyjściem na spotkanie dzwonię, żeby potwierdzić wizytę. Jak dzień jest niedobry, idę w następnym.

Obecność kapłana ma też znaczenie terapeutyczne? – pytam.

– Jeśli ksiądz siedzi obok chorego, który opowiada swoje życie, to jest to już działanie terapeutyczne. To że ksiądz będzie się modlił jest terapeutyczne. To, gdy udziela sakramentów – spowiedzi i namaszczenia chorych – jest terapeutyczne. Obok Eucharystii są to sakramenty uzdrowienia.

Dlaczego my, wierzący, tak bardzo boimy się sakramentu chorych, niesłusznie ciągle nazywanym ostatnim namaszczeniem. – Bo kojarzony jest z agonią. A to nie jest prawda! Sakrament chorych jest dla wszystkich, których życie jest zagrożone. Nawet gdy ktoś choruje na depresję i ma myśli samobójcze, także powinien przyjmować ten sakrament. Jak ktoś dowiaduje się o poważnej chorobie – jego życie jest zagrożone i powinien przyjąć sakrament namaszczenia. Jak ktoś idzie na operację, bierze chemię – to samo. Może przecież potem wyzdrowieć, ale w tamtej chwili jego życie było zagrożone, prawda…

Szukanie sensu

Rozmowy z wolontariuszami hospicjum. Czasem zatyka, gdy oni tym spokojnym, jakby wypranym z emocji głosem mówią o trwaniu przy chorym. Ewa, wolontariuszka, opowiada mi niezwykłą historię. – Pamiętam rodzinę, w której poważnie zachorował ojciec-alkoholik. Wcześniej było piekło: przemoc, dramat rozbitej rodziny, rozwód, odejście z domu. Gdy mężczyzna zachorował, skończyło się picie. Żona przyjęła go do domu z powrotem, zaopiekowała się nim, podobnie jak dwie dorosłe już córki. Trafiłam do nich rok później. Zastałem spokój, miłość, opiekę, jakąś taką pogodną atmosferę... Do głowy mi nie przyszło, że mają za sobą tak trudną przeszłość. Żona powiedziała do mnie wprost, że od chwili gdy mąż zachorował nastał najpiękniejszy czas dla ich małżeństwa i dla rodziny. Są szczęśliwi. Powtarzam więc często: Jak Bóg coś zabiera, to tylko po to by dać coś więcej. Dobrze przeżywana choroba, to także okazja do rozwoju...

2014-02-06 15:27

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Uzdrowienie to proces

Bp Tadeusz Lityński 10 lutego spotkał się z pacjentami i personelem szpitala w Nowej Soli. Wizyta Pasterza diecezji w nowosolskiej placówce wpisywała się w diecezjalne obchody Światowego Dnia Chorego

Spotkanie w szpitalu w Nowej Soli rozpoczęło się w kaplicy od wspólnej modlitwy Koronką do Bożego Miłosierdzia. Następnie Biskup Zielonogórsko-Gorzowski spotkał się z personelem tamtejszej placówki, dziękując za trud podejmowanej wśród pacjentów posługi. W dalszej części uroczystości w kaplicy odbyło się nabożeństwo Słowa Bożego z udzieleniem sakramentu namaszczenia chorych. – Dzień Chorego skłania nas do zobaczenia, że wśród nas są ludzie chorzy i cierpiący; skłania nas do zatrzymania się przy takich osobach i refleksji, że dzisiaj jestem zdrowy, ale już jutro taki mogę nie być i również mogę doświadczać różnej choroby i cierpienia. Ma nas to prowadzić przede wszystkim do otwarcia siebie, naszego człowieczeństwa na człowieka chorego, bo ten drugi człowiek, który znajduje się w szpitalu, najbardziej potrzebuje takiego zwykłego ludzkiego towarzyszenia – mówi ks. Tomasz Duszczak. – Cierpienie jest w stanie człowiek godnie przeżywać tylko wtedy, kiedy jest z Panem Bogiem. Człowiek, który jest chory i przyjmuje sakramenty, zupełnie inaczej przeżywa chorobę. Mało tego – tak jak sami lekarze mówią – leczenie pacjenta, który jest zjednoczony z Bogiem, przebiega wtedy zupełnie inaczej – dodaje kapelan szpitala w Nowej Soli. Podczas spotkania Ksiądz Biskup zwrócił uwagę, że uzdrowienie to proces, na który składają się różne czynniki. – Uzdrowienie to nieraz proces wielu dni, tygodni i miesięcy; na ten proces składają się łaska Boża, a także znajomość sztuki medycznej, dobroć serca i ciężka praca ludzi, którzy odkryli w sobie powołanie bycia lekarzem czy pielęgniarką i którzy poprzez swoją pracę również wydobywają wartości, jakimi są zdrowie, radość i pragnienie, by wielbić Boga – mówił do zgromadzonych w kaplicy chorych bp Lityński. – Myślę, że takich ludzi, którzy z radością opuszczali czy opuszczają ten szpital, jest bardzo wielu – składają się na to zarówno modlitwa, jak i systematyczna praca tych, którzy codziennie spalają się, by inni mogli odzyskiwać zdrowie – kontynuował Ksiądz Biskup.
CZYTAJ DALEJ

Bp Szkudło do mężczyzn w Piekarach Śląskich: Rodzinność to życiodajne źródło wartości

2025-05-25 12:36

[ TEMATY ]

rodzina

Pielgrzymka mężczyzn

Piekary Śląskie

Joanna Adamik Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

W niedzielę 25 maja w sanktuarium Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich odbywa się pielgrzymka mężczyzn i młodzieńców. - Na Śląsku rodzina od wieków zajmuje miejsce szczególne. W tradycyjnych domach panowały wartości, takie jak szacunek do starszych, pracowitość, wiara i solidarność. Rodzinność to nie przeżytek, ale życiodajne źródło wartości - mówił na rozpoczęcie bp Marek Szkudło, administrator archidiecezji katowickiej do pielgrzymów zgromadzonych na kalwaryjskim wzgórzu.

Pielgrzymka rozpoczyna się tradycyjnie od procesji z bazyliki piekarskiej na kalwaryjskie wzgórze. Tam słowo do zebranych skierował bp Marek Szkudło, administrator archidiecezji katowickiej. - W setną rocznicę powstania naszej diecezji stajemy dziś w duchu wiary i wdzięczności wobec Boga, wobec Maryi - Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej i wobec naszych przodków. Wspominamy tych, którzy na tej śląskiej ziemi przez pokolenia żyli Ewangelią, często cicho, pokornie, w codziennym trudzie, lecz z niezłomnym sercem. To oni budowali nasze kościoły: z cegły i modlitwy. To oni, mimo wojen, granic, przemian politycznych i społecznych, nieśli w sobie żywą nadzieję, że Chrystus jest Panem każdego czasu. Na Śląsku, gdzie splatają się języki, kultury i dzieje, wiara była kotwicą, która trzymała rodziny i wspólnoty przy Bogu. Dziękujemy za biskupów, kapłanów, którzy służyli ludowi, często wśród cierpienia i niezrozumienia. Za rodziny, które przekazywały dzieciom pacierz i krzyż. Za babcie uczące śpiewać „Serdeczna Matko” i „Matko Piekarska”, za ojców, którzy w milczeniu klękali do modlitwy. To ich świadectwo staje się dla nas zobowiązaniem - mówił bp Marek Szkudło.
CZYTAJ DALEJ

Bazylika św. Jana na Lateranie - katedra biskupów Rzymu i matka wszystkich kościołów

2025-05-25 16:26

[ TEMATY ]

Rzym

bazylika św. Jana na Lateranie

katedra biskupów

matka kościołów

Vatican Media

Absyda Bazyliki Laterańskiej, Rzym

Absyda Bazyliki Laterańskiej, Rzym

Bazylika Laterańska, którą obejmuje dziś Leon XIV, to nie tylko katedra Biskupa Rzymu, ale również pierwsza monumentalna świątynia chrześcijańska w Wiecznym Mieście. Jest naocznym znakiem początków chrystianizacji Rzymu i zachodniej cywilizacji.

Niedaleko murów rzymskich, w pobliżu mostu Mulwijskiego nad Tybrem, rozegrała się jedna z najsłynniejszych bitew w historii: 28 października 312 roku cesarz Konstantyn pokonał oddziały swojego rywala Maksencjusza. Tradycja głosi, że w noc przed bitwą Konstantyn ujrzał we śnie krzyż z napisem „In hoc signo vinces” - w tym znaku zwyciężysz. W dowód wdzięczności za spełnienie obietnicy Konstantyn postanowił zbudować w Rzymie bazylikę poświęconą Chrystusowi Zbawicielowi - i przeszedł do historii jako pierwszy cesarz chrześcijański.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję