Ewangelia (Łk 5, 1-11)

Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy. Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały. Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.

Drodzy!

1. Ko zna tekst Ewangelii według św. Łukasza, wie, co poprzedziło wydarzenie, o którym czytamy dzisiaj. Pisarz natchniony przytacza słowa Szymona, którego Jezus nazwie Piotrem. Szymon mówi głosem zatroskanym: „Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci”. Pytamy się zatem, dlaczego posłuchał i ponownie wypłynął na połów? Skoro on, doświadczony rybak, całą noc był na jeziorze i nic nie złowił, dlaczego posłusznie wypływa? Czy to nie dziwi?

Trzeba tymczasem pamiętać, że tuż przed tym wydarzeniem pisarz natchniony opisuje odwiedziny Jezusa w domu Szymona i uzdrowienie jego teściowej. „Po opuszczeniu synagogi przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosili Go za nią. On, stanąwszy nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała i usługiwała im” (Łk 4, 38–39).

Dowiadujemy się więc, dlaczego Jezus przychodzi do nas, dlaczego wchodzi w nasze życie, dlaczego chce odwiedzić nasze domy. A może dzisiejsza Ewangelia udzieli odpowiedzi na pytanie, jakie z pewnością zadaje wielu, po co kolęda? Dlaczego księża chodzą po kolędzie? I jaka odpowiedź płynie z Ewangelii? Jezus przychodzi do nas, chce wejść w nasze życie, nawiedzić nasze miejsca pracy, cierpienia, zmagania się o dobro itd. tylko po to, aby być z nami, kiedy jest nam trudno, pocieszać, kiedy cierpimy, i leczyć nas, kiedy niedomagamy, chorujemy.

Co pociągnęło Chrystusa, aby wejść do domu Piotra? Z pewnością nie chęć odpoczynku i znalezienia chociaż chwili spokoju. Nie suto zastawiony stół czy ucieczka od tłumów, które Go oblegały. Nic podobnego! Jezus przyszedł do domu Piotra, aby nawiedzić osobę, która chorowała.

Jako Bóg, wiedział, że Jego pomocy – Boskiego Lekarza – potrzebuje osoba bardzo bliska Piotrowi. W podobny sposób będzie nawiedzał dom Zacheusza, aby uleczyć jego chore serce, które zapatrzone w dobra materialne, zapomniało o dobrach duchowych. Wprosi się do domu celnika Mateusza, ponieważ „miał się źle” – jak czytamy w Ewangelii (por. Mt 9,12). Przyjmuje również zaproszenie do domu faryzeusza, aby odkryć duchowe piękno kobiety, uważanej przez innych za grzesznicę.

Podziel się cytatem

Jezus zachodzi do naszych domów nie po to, aby się gościć, ale aby umocnić naszą radość, zdrowie, zgodę, pomyślność, kiedy są, lub przywrócić je, kiedy ich brak. Korzysta ze swojej Boskiej mocy dla dobra nas, których bardzo kocha i z miłości dla których przyjął krzyż i zgodził się na śmierć.

Św. Piotr Chryzolog, żyjący w IV wieku biskup Rawenny, mówił, że „w domu Piotra nie przelewało się wino, ale łzy. Dlatego wszedł tam Chrystus: nie, aby świętować, ale żeby przywrócić życie, zdrowie”. Dodawał ponadto, że Bóg w pierwszym rzędzie szuka ludzi, nie zaś spraw ludzkich, do jakich należy władza, wpływy, korzyści, przywileje itd. On pragnie ofiarować ludziom dobra duchowe, nie ziemskie.

2. Ponieważ Szymon widział na własne oczy MOC Jezusa, który uzdrawia, leczy, pociesza, dlatego teraz – mimo iż po ludzku polecenie Jezusa wydawało się pozbawione sensu – okazał Mu posłuszeństwo. Ponownie wypłynął na jezioro Genezaret, aby zarzucić sieci na połów. I rzeczywiście „zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać” .

Warto słuchać Jezusa, także wtedy, kiedy po ludzku Jego pouczenia wydają się być mało rozsądne, a nawet dziwne. Lecz Ewangelia dzisiejsza mówi też, że słucha się chętniej Jezusa wtedy, kiedy są we mnie żywe wspomnienia tego, co On już dla mnie zrobił, jakich cudów dokonał w moich życiu, ile razy mnie już pocieszał, ile razy podnosił mnie na duchu, ile razy wyprowadzał z sytuacji po ludzku niemożliwej.

Tymczasem nasza pamięć bardzo często jest skorodowana. Zapominamy o tym, co było piękne, jak wielkich dzieł Bóg dla nas dokonał. Żyjemy żądaniami nowych cudów, zapominając o wdzięczności za już otrzymane.

Podziel się cytatem

Bywa też tak, że nasze sieci są pełne. Nagromadziliśmy wiele rzeczy materialnych, wiele dóbr, tytułów itd. i Boga już – sądzi wielu – nie potrzebujemy. Wszak mamy wszystko, co zbędne i niezbędne dla życia. Staliśmy się samowystarczalni. Mamy konta w banku, dobrych lekarzy i cudowne wręcz lekarstwa, więc Bóg-Lekarz jest nam niepotrzebny. Możemy obejść się bez Jego pomocy i być szczęśliwymi.

Czy aby na pewno? Czy możemy poradzić sobie bez Boga? Jest to wykluczone. Człowiek żyje złudzeniem, że jest w stanie poradzić sobie w życiu bez Boga, tak nie jest. Wcześniej czy później zaczyna pytać: Panie, gdzie jesteś? Gdzie się ukryłeś? Przyjdź mi z pomocą, bo tonę!

3. Uczniowie w dzisiejszej Ewangelii zachwycili się Jezusem. Zachwycili się mocą Jego słów, bo rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!», a kiedy to zrobił, zagarnął wielkie mnóstwo ryb.

Zachwyt jest czymś szczególnym w życiu. Mąż zachwyca się pięknem swojej żony, jej zaradnością i dobrocią, pracowitością i gościnnością. Podziwia, jak wiele może i umie zrobić. Żona żyje zachwytem dla męża, bo wie, że ją kocha. Rodzice są zachwyceni swoimi dziećmi, że dobrze się uczą i dobrze się mają, i że inni ich chwalą. Można zachwycać się dobrymi sąsiadami czy jeszcze czymś innym.

Zachwyt nad czymś jednym, uznanym za piękne, pozwala zapomnieć o rzeczach przykrych lub smutnych. Kiedy brak w nas uczucia zachwytu, świat staje się szary, nie rozbudza w nas chęci do życia i doskonalenia.

Apostołowie zachwycili się Jezusem. Ewangelista mówi więc, że „przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim”. Czy nie dziwi zachowanie Apostołów? Całą noc łowili i nic. Teraz też pracowali i wreszcie coś złowili. Ale kiedy spotkali Jezusa, zapomnieli o zmęczeniu, zapomnieli o rybach… Wszystko zostawili na boku, jakby na drugim planie, bo odtąd Bóg stał się dla nich najważniejszy. Zachwycili się Nim!

Ponieważ zachwycili się Bogiem, który nie przemija, a nie rzeczami (rybami), które się psują, dlatego stali się wielcy.

Podziel się cytatem

Wielkość nie rodzi się z tego, co się posiada, ale z tego, za Kim się idzie, czego szlachetnego w życiu się pragnie. Życie staje się wielkie w naszych pragnieniach, dążeniach, potrzebach, nie zaś w tym, co już nagromadziliśmy.

Panie, spraw, abym nie przestawał zachwycać się Twoją piękną obecnością w moim życiu. Amen!

Więcej książek, artykułów, tekstów oraz nagrania audio homilii znajdziesz na stronie internetowej ojca prof. Zdzisława Kijasa: zkijas.com

Redakcja tekstu: dr Monika Gajdecka-Majka

Homilie pochodzą z książki "U źródła Życia. Rozważania na niedziele czasu Adwentu, Bożego Narodzenia, Wielkiego Postu i Wielkanocy, Rok A,B,C", wydanej przez wydawnictwo Homo Dei.