Z Jasnej Góry

Na imieninach u Maryi Jasnogórskiej

Trzeba zauważyć ludzi zepchniętych na margines

Uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej, obchodzona 26 sierpnia, to jedno z największych świąt maryjnych odbywających się na Jasnej Górze. W tym roku uczestniczyło w nim ok. 70 tys. osób. Na odpust Matki Bożej Częstochowskiej w dniach 16-25 sierpnia dotarło 87 pielgrzymek pieszych. Podążały w nich 36 tys. 254 osoby (o ponad tysiąc osób więcej niż w ubiegłym roku, kiedy wędrowało 35 tys. 31 osób). Najliczniejsze piesze pielgrzymki to:

31. Pielgrzymka Tarnowska - 8 tys. 760 osób, 37. Piesza Pielgrzymka Opolska - 2 tys. 530 osób, 88. Pielgrzymka Łódzka - 2 tys. 100 osób, 21. Piesza Pielgrzymka Gliwicka - 1 tys. 658 osób.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Sumie pontyfikalnej na Szczycie Jasnogórskim przewodniczył prymas Polski abp Józef Kowalczyk. W powitaniu na początku Liturgii o. Izydor Matuszewski, generał Zakonu Paulinów, powiedział: - Matko Boża, spójrz na wiernych pielgrzymów, którzy z takim trudem szli do Ciebie w pielgrzymkach pieszych z różnych stron Polski, niosąc w sercu troskę o własne rodziny, ale również szczere przejęcie się trudnym „dziś” Polskiego Domu. Matko i Królowo, wysłuchaj wołania ich gorących serc i zaradź wszelkim potrzebom, niech odczują, jak dobrą Matkę i Królową mają na Jasnej Górze Częstochowskiej.

Abp Józef Kowalczyk w homilii apelował o powrót do fundamentalnej zasady miłości i sprawiedliwości. - To wezwanie głośno krzyczy z tego sanktuarium i domaga się urzeczywistnienia w naszej Ojczyźnie. Krzyczy z miejsca, gdzie króluje Ta, która na weselu w Kanie Galilejskiej (…) pierwsza zauważyła tych, którzy potrzebowali pomocy. Woła więc dzisiaj Kościół, którego Oblubienicą jest Maryja: trzeba nam zauważyć tych wszystkich, których życie zepchnęło na margines społeczeństwa! Trzeba zauważyć wszystkich, którzy bez naszej pomocy nie radzą sobie z doświadczeniami codzienności! Trzeba nam wyjść naprzeciw tym, którzy nie odnaleźli się w realiach, w których przyszło im żyć! Jest to szczególne zadanie państwa i Kościoła, ale także zadanie każdego z nas. Naszym obowiązkiem jest stawać w obronie wszystkich pokrzywdzonych i opuszczonych w swojej biedzie, bezradności i rozpaczy (…). Nasz głos musi być głośny i wyraźny. I jeśli o tym mówimy, to nie uprawiamy polityki, nie pretendujemy do tego, ażeby być senatorami i posłami, ale czynimy to jako ci, którzy są pełnoprawnymi obywatelami naszej Ojczyzny, i są kapłanami, biskupami, zakonnikami, zakonnicami, którzy mają prawo upominać się o należyte postawy etyczne i przestrzeganie tego, co leży u podstaw życia społecznego, przestrzeganie sprawiedliwości społecznej i przykazania miłości - powiedział Prymas Polski. - Nie możemy milczeć, należąc do Chrystusa i do Jego Kościoła! Nie możemy milczeć, wyznając wiarę w ewangeliczne wartości głoszone, a zwłaszcza przykazania miłości Boga i bliźniego! Wiara zobowiązuje nas do działania! Wiara to nasze uczynki i świadectwo życia. To nasz głos słyszalny wszędzie tam, gdzie ma miejsce niesprawiedliwość, brak miłości, poszanowania człowieka, nawet gdyby się zdarzyło to w strukturach kościelnych. Jest to również zadanie wszystkich ludzi, niezależnie od przynależności religijnej, partyjnej czy politycznej - podkreślił abp Kowalczyk.

W uroczystościach jasnogórskich wzięli udział kardynałowie, arcybiskupi i biskupi polscy, którzy 26 sierpnia uczestniczyli w spotkaniu Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski i Biskupów Diecezjalnych na Jasnej Górze. Obecna była również delegacja Kościoła prawosławnego patriarchatu moskiewskiego i mnichów prawosławnych z klasztoru św. Nila Stołobieńskiego k. Ostaszkowa. Oprawę muzyczną Sumy przygotowali: Jasnogórski Chór Dziewczęcy „Filiae Mariae” i Jasnogórski Chór Żeński „Kółeczko” pod dyrekcją Marioli Jeziorowskiej oraz Jasnogórska Orkiestra Dęta pod dyrekcją Marka Piątka.

Zapowiedzi

6-8 września - 57. Dni Modlitwy Stowarzyszenia Ruchu Kultury Chrześcijańskiej „Odrodzenie”;
- 31. Pielgrzymka Harcerzy ZHR

8 września - Odpust Narodzenia Najświętszej Maryi Panny;
- 4. Pielgrzymka Zakładu Ubezpieczeń Społecznych;
- 42. Pielgrzymka Kombatantów Armii Krajowej

13-14 września - 19. Pielgrzymka Legionu Maryi

14 września - 15. Pielgrzymka Służb Celnych, Finansowych i Skarbowych;
- 31. Pielgrzymka Głuchych i Głuchoniemych; Pielgrzymka Młodzieży w Roku Wiary

14-15 września - 31. Ogólnopolska Pielgrzymka Ludzi Pracy

www.jasnagora.com

Jasnogórski telefon zaufania (34) 365-22-55 czynny codziennie od 20.00 do 24.00

Radio Jasna Góra UKF FM 100,6 MHz

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.