Seksualizacja już od pieluch

Podczas konferencji w Polskiej Akademii Nauk od krajowego konsultanta w dziedzinie seksuologii prof. Zbigniewa Starowicza można się było dowiedzieć, że już niemowlęta potrafią przeżyć orgazm. W opracowaniu WHO można było przeczytać, że „rozwój seksualności rozpoczyna się w momencie urodzenia”. Dlatego liczne autorytety uznały, iż edukację seksualną trzeba rozpocząć już przed 4. rokiem życia. Dziecko powinno potrafić wyrażać własne potrzeby i życzenia. Bardzo dobra dla realizacji tych celów jest zabawa w lekarza.

Dalej jest jeszcze śmielej. Już 9-latki powinny nauczyć się „skutecznie stosować prezerwatywy i środki antykoncepcyjne w przyszłości”. Poniżej 15. roku życia można dziecku wpoić „krytyczne podejście do norm kulturowych/religijnych w odniesieniu do ciąży, rodzicielstwa”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Standardy seksualne dla dzieci

Reklama

Prezentowane na konferencji standardy edukacji seksualnej opracowane zostały przez WHO i niemieckie Federalne Biuro ds. Edukacji Zdrowotnej. Aby wprowadzić w życie owe standardy, warto skorzystać z zalecanej pomocy naukowej - „ABC małego ciała. Leksykon dla dziewczynek i chłopców”. Z tej książeczki maluchy dowiedzą się, że „dotykanie jąder może być rozkoszne i piękne (...), a dotykanie łechtaczki może dostarczyć wiele rozkoszy”. Malca poinstruuje się, gdzie jest położona łechtaczka i jak jest zbudowana, a na kolorowym obrazku zobaczy penis w czasie wzwodu, nauczy się masturbacji. Zostanie mu wpojone, że bycie lesbijką lub gejem jest normą i zachęci się go do spróbowania prezerwatyw w różnych kolorach i smakach. Pewności siebie nauczy twoje dziecko masturbacja. Malec będzie chroniony przed molestowaniem, jeżeli pozna praktyki i techniki seksualne. A w rzeczywistości zaowocuje to przedwczesnym rozbudzeniem pożądania seksualnego, wyzbyciem się poczucia wstydu oraz eliminacją wszelkich norm obyczajowych.

Świat wywrócony do góry nogami

Mamy XXI wiek i podobno nie możemy wychowywać dzieci tak jak 30 czy 50 lat temu. Musimy iść z postępem. Zgoda. Tylko dlaczego postęp ma być adekwatny do brutalizacji życia? Dlaczego współczesnemu dziecku odbiera się zaczarowany świat fantazji, baśni i zastępuje się go poradnikiem nauki seksu? Zwolennicy takiego systemu twierdzą, że dziecko teraz wcześniej dojrzewa. A dowodem na to jest onanizm podczas leżakowania przedszkolnego. Zawsze była i będzie grupa dzieci przedwcześnie dojrzałych płciowo. - W latach 60. XX wieku chodziłam do przedszkola w małym miasteczku - wspomina Danuta, nauczycielka biologii. - W grupie było dwóch chłopców, którzy zaglądali dziewczynkom pod sukienki i pokazywali swoje siusiaki. Nikt jednak z tego powodu nie wyciągał wniosków, że pozostałe dzieci trzeba sprowadzić do poziomu zainteresowań tych dwóch malców.

Reklama

Teraz w obyczajowych kwestiach większość musi się podporządkować mniejszości. Normy mniejszości są bowiem postępowe i zgodne z kulturą UE. Nie możemy być zaściankowi i moherowi. W imię postępu nasze dzieci niemal od pieluch powinny być zapoznawane z „akceptowalnym seksem” i dowiedzieć się o „komunikowaniu w celu uprawiania przyjemnego seksu i o zaopatrywaniu się w antykoncepcję”. Trochę starsze dzieci, te 9-12-letnie, powinny „brać odpowiedzialność za bezpieczne i przyjemne doświadczenia seksualne”, a tak wyedukowani 12- i 15-latkowie sami powinni zaopatrywać się w antykoncepcję. Wszystko jest oparte na technikach i doznaniach czysto hedonistycznych, niemających nic wspólnego z miłością, która jest zaprzeczeniem egoizmu i która dobro kochanej osoby stawia ponad swoje przyjemności. A może, aby wychować w przyszłości wartościowego człowieka, warto od najmłodszych lat wpajać dziecku poczucie odpowiedzialności za swoje czyny, troskę o innych, zwłaszcza tych słabszych, zainteresować dziecko sprawami egzystencjalnymi, z którymi będzie musiało się zmierzyć w swoim życiu.

Ideologia gender od tego ucieka, a za swój priorytet uważa wychowanie bezrefleksyjnego, nastawionego na konsumpcję obywatela.

Korzenie demokratycznego relatywizmu

Ideologia gender przedostaje się do nas z „oświeconego” Zachodu. A wychowanie seksualne przedszkolaków powoli wchodzi do placówek oświatowych w Niemczech. Niemiecka pisarka i socjolog Gabriele Kuby zaleca czujność wobec praktyk stosowanych w niemieckich landach. Małe dzieci uczone są w kącikach masturbacji, a na materacu zachęca się je do wzajemnego przytulania i dotykania części intymnych. Do tego służy także zabawa w lekarza.

Rodzicom, którzy nie godzą się z podobnymi praktykami, grożą kary. Portal LifeSiteNews informuje, że w 2009 r. 8 rodzin ze względów religijnych nie chciało, aby ich dzieci uczestniczyły w podobnych zajęciach. Zostali oni ukarani grzywną, a gdy nie chcieli jej zapłacić, trafili do więzienia. Wielu rodziców sprzeciwia się takiemu wychowaniu. Rosyjsko-niemieckie rodziny z Salzkotten nie chciały, aby ich dzieci brały udział w przedstawieniu, w którym uczono je odbywania stosunku płciowego.

Reklama

Dziwne są komentarze rodzin polskich od wielu lat mieszkających w Niemczech. Na forach internetowych wyrażają swoje oburzenie, ale skierowane do... Gabriele Kuby. Mieszkają od wielu lat w Niemczech, wychowali dzieci, ale z niczym podobnym się nie spotkali. Dopiero kilka wpisów wyjaśnia sytuację. Wychowanie seksualne w przedszkolach wchodzi do placówek dopiero teraz i opanowuje wolno, ale konsekwentnie kolejne przedszkola. Dlatego Gabriele Kuby przestrzega Polaków, aby mieli oczy szeroko otwarte i byli czujni, bo ideolodzy gender tak łatwo nie rezygnują ze swoich planów. Podstępnie, krętymi drogami wprowadzą je w życie.

Świntuszące książeczki

Magda, młoda mama, chciała kupić na urodziny swojemu maluchowi książeczkę. W księgarni wśród kolorowych okładek jej uwagę przyciągnął tytuł „Wielka księga siusiaków”. Obok leżała „Wielka księga cipek”. Zdumiona wzięła je do ręki. - Dlaczego tak małe dzieci karmi się opisami budowy narządów rodnych, fekaliami, wulgarnym słownictwem, graniczącym z pornografią? Któremu dziecku jest to potrzebne? To niejedyna propozycja wydawnicza dla małych dzieci. Małe, prywatne wydawnictwa, takie jak Czarna Owca, Dwie Siostry czy Hokus-Pokus upodobały sobie podobną tematykę. Czytając te „dzieła”, można się dowiedzieć ciekawych rzeczy o onanizmie, o penisie, jądrach, łechtaczce. W jakich narodach czci się poszczególne części płciowe, ile wynosi właściwa wielkość członka, jaki jest kolor włosów łonowych. I nie są to instruktaże wydawane tylko przez małe, prywatne wydawnictwa. Nasza Księgarnia, najstarsze w Polsce wydawnictwo literatury dziecięcej, może się pochwalić, że w swoim dorobku ma książeczkę pornograficzną dla maluchów. „Mama zniosła jajko” Babette Cole w sposób humorystyczny przedstawia „wiele sposobów, żeby tubka tatusia trafiła do dziurki mamusi”. Na szczęście ta dziecięca kamasutra została wycofana z księgarń.

Reklama

Wielkie księgi nie są wolne od odniesień do Biblii i Kościoła katolickiego. Zastanawia się w nich, „co by było, gdyby Jezusa przedstawiono z cipką”, lub zamieszcza wyssane z palca informacje, że „w piętnastym i szesnastym wieku włoscy artyści przeważnie malowali Jezusa leżącego w ramionach matki i ciągnącego się za siusiaka. Na wielu płótnach Matka Boska dotyka krocza swego syna”.

Niepokojące jest też to, że niektóre z tych książeczek stały się hitem wydawniczym. W pogoni za nowoczesnością i europejskością nakarmimy umysł dziecka podobnymi fekaliami. I o to właśnie chodzi genderowcom, aby przeróżnymi drogami indokrynować umysły maluchów. I tylko od odpowiedzialności rodziców zależy, aby podobny chłam nie trafił do biblioteczki naszych dzieci.

Hodowanie lolitek

Nie mniej groźne wydają się wybory małych miss piękności i związany z tym show-biznes. Matki w swojej nieświadomości (bo nie wydaje mi się, aby chciały świadomie demoralizować swoje dzieci) już niemowlaki wystawiają do konkursów piękności. W ten sposób może odreagowują swoje niepowodzenia życiowe. - Ja miałam nieciekawe życie, to niech moja mała zadziwi świat. Nie zdają sobie sprawy, na jak niebezpieczną wchodzą ścieżkę. Moda na małe miss bardzo szybko przedostała się ze Stanów Zjednoczonych do Europy. Najnowszy konkurs piękności miał miejsce w Wielkiej Brytanii, a odbywał się w kategoriach wiekowych 0-13 lat. Rzeczniczka konkursu jest bardzo zadowolona z imprezy. - Uczestniczki - mówi - będą malować usta, nosić odważne, pełne przepychu stroje. To jest właśnie to, czego chce wiele małych dziewczynek i ich rodziców.

Reklama

Konkursy małych piękności to nie wszystko. W krajach Zachodu kwitnie biznes promujący seksualizację dzieci. W Wielkiej Brytanii w mieście Essex powstał salon piękności. Najmłodszą klientką była 16-miesięczna dziewczynka. Salon oferuje swoje usługi dla dzieci do 13. roku życia. - Dziewczynki promienieją pewnością siebie i pragnieniem bycia piękną niezależnie od wieku - stwierdza z satysfakcją właścicielka tego przybytku. Małe pięknisie mogą mieć zrobiony manicure, pedicure, zabiegi samoopalające. Proponuje się także wynajem różowej limuzyny, która dowiezie 6 pięknotek na imprezę, połączoną z pielęgnacją urody.

Ale to jeszcze nic w porównaniu z sesją zdjęciową, która ukazała się w gwiazdkowym numerze z 2011 r. Vogue Paris. Do wyuzdanych zdjęć pozowały 6-latki ubrane jak symbole seksu...

W sieci sklepów promuje się sprzedaż kostiumów kąpielowych dla 6-7-latek z wkładkami powiększającymi biust, koszulki dla dziewczynek z napisem: „Tak wielu chłopców, tak mało czasu”, zestaw do tańca na rurze ze składaną rurką, podwiązkami, plastikowymi pieniędzmi do wkładania za podwiązkę.

W Polsce moda ta staje się coraz bardziej popularna. Można kupić kontrowersyjne zabawki, takie jak zestaw do tańca na rurze czy „mała modnisia”, dzięki której dziecko może wykonać makijaż, taki sam, jaki robią dorosłe kobiety. W ubiegłym roku w czasie wakacji olbrzymim zainteresowaniem cieszyły się turnusy dla 7-letnich modniś. Uczono tam dzieci doboru kosmetyków, rodzajów maseczek pielęgnacyjnych, chodzenia na szpilkach. Uczestniczki bawiły się na dyskotekach z laserowym światłem, prawdziwym DJ-em. Piły bezalkoholowe drinki i odpoczywały na czerwonej kanapie. Turnusy sprzedawały się jak świeże bułeczki. Ciekawe, czy rodzice zdają sobie sprawę z konsekwencji, jakie będą musieli ponieść w dalszych latach. Angielski profesor psychologii dziecięcej Judy Hutchings przestrzega: - Musimy liczyć się z zagrożeniami, jakie mogą być następstwem podkreślania seksualności dzieci.

Są to przejawy coraz modniejszej ideologii gender, wciskającej się każdą szparą do naszego życia. Uczenie dziecka, że najważniejszą wartością jest ciało, które traktuje się jak towar, to budowanie bardzo kruchego świata zależnego od mody, przemijającego czasu, to budowanie zamków z piasku. A przecież każdy rodzic powinien wyposażyć dziecko w taki bagaż trwałych wartości, który pozwoli w dorosłym, często trudnym bytowaniu odnaleźć właściwą drogę.

Dlatego bądźmy czujni na różne demoralizujące praktyki serwowane przez genderowców. Nie czujmy się usatysfakcjonowani słowami minister Krystyny Szumilas, która po zdecydowanych protestach społecznych zapewniła, że nauka seksu w przedszkolach nie będzie obowiązywała. Rząd Donalda Tuska bardzo często rzuca obietnice bez pokrycia. Podobnie może być z decyzją MEN. Uważnie obserwujmy, co dzieje się w przedszkolach, aby nasze dzieci niepostrzeżenie nie zostały poddane demoralizującym praktykom.

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.