W sektorze przyjmowanych prawd (wiedzy religijnej)
Prawdy wiary, które przyjmujemy wiarą, są zawarte w Bożym Objawieniu, czyli przede wszystkim w Piśmie Świętym. Żeby w nie wierzyć, należy je wcześniej poznać. A poznajemy je przez słuchanie tekstów Objawienia i przez osobistą czy wspólnotową lekturę świętych tekstów. Nad czym trzeba byłoby się zastanowić w tym sektorze wiary? Najpierw nad pytaniem, czy przyswajamy sobie prawdę objawioną, czyli czy czytamy i kontemplujemy naukę Bożą zawartą w Księdze Życia, przede wszystkim czy zgłębiamy naukę Pana Jezusa zawartą w Ewangelii? Bez kontaktu ze Słowem Bożym nasza wiara może być mało świadoma, pobieżna. Drugie ważne pytanie, które trzeba sobie postawić w tym sektorze, jest następujące, czy akceptujemy wszystkie prawdy podawane przez Pismo Święte do wierzenia? Czy nie jest tak - jak to niektórzy czynią - że prawdy trudne, wymagające usuwamy na margines. Postawa tego rodzaju nazywa się wybiórczością wiary. Zabieg ten stosują dzisiaj dość często niektórzy politycy i dziennikarze, którzy uznają się za katolików, wedle formuły „wierzę, ale…”. I trzecie pytanie, jakie w tym sektorze wiary trzeba sobie postawić, brzmi, czy fascynuję się Ewangelią, czy naukę Jezusa uważam za najważniejszą?
Odnowienie wiary w sektorze naszej więzi z Bogiem (modlitwy)
Reklama
Prawdy wiary i ich akceptacja, uznanie ich za wartościowe i godne stosowania nie wystarczą. W wierze musimy sobie uświadomić, skąd te prawdy pochodzą. Jest tu potrzeba stawania przed Bogiem i podejmowania z Nim rozmowy. Prawdziwa wiara przechodzi w modlitwę. Jeśli chcemy skutecznie przekazywać wiarę, potrzebny jest element modlitwy, nie tylko tej osobistej, ale także tej wspólnotowej. Szczególną pozycję zajmuje tu uczestnictwo w Eucharystii. To nie przypadek, że Jan Paweł II ogłosił Rokiem Eucharystii właśnie ów rok, w którym - jak się później okazało - po raz pierwszy nie mógł fizycznie uczestniczyć w Wielkanocnej Eucharystii. Ta jego decyzja była opatrznościowym przejawem jego wyobraźni miłości i przypomnieniem, że może zabraknąć papieża, ale w żadnej sytuacji nie zabraknie Jezusa. Chrześcijanie wszystkich czasów żyją mocą osobistych spotkań ze Zmartwychwstałym - w Eucharystii. W Eucharystii jest On obecny dla nas i karmi nas sobą nie tylko po to, żeby nas umacniać, ale również po to, byśmy stawali się Jego świadkami. Nasze świadectwo jest potrzebne tym, którzy żyją blisko nas. Świat ciągle potrzebuje bardziej świadków niż nauczycieli, jak już zauważył papież Paweł VI.
Przypominając to, stawiamy sobie pytanie, jakie miejsce zajmuje Eucharystia w moim życiu; czy oczekuję z tęsknotą na spotkanie z Chrystusem Zmartwychwstałym, czy po prostu fascynuję się Eucharystią?
Odnowienie naszej wiary w sektorze naszego działania (codziennego życia)
W dojrzałej wierze istotnym elementem jest nasze posłuszeństwo okazywane Bogu. Dlaczego Abrahama nazywamy ojcem wiary? Dlatego że był do końca posłuszny Bogu. Jezus Chrystus przez posłuszeństwo Ojcu zbawił świat. Posłuszeństwo Bogu wyraża się w spełnianiu czynów miłości. Dojrzała wiara przechodzi nie tylko w modlitwę, ale także przechodzi w czyny miłości.
„W Polsce jest za dużo nostalgii za Janem Pawłem II, a za mało zaangażowania w jego nauczanie, przejęcia się jego myślą” – stwierdził George Weigel, jeden z najlepszych znawców pontyfikatu świętego papieża, w wywiadzie, który opublikowaliśmy w Niedzieli nr 20/17 maja br. Opinia ta wywołała liczne komentarze czytelników, dlatego postanowiliśmy częściej wracać na naszych łamach do nauczania polskiego papieża.
Ludzie słuchają, ludzie słyszą i albo dociera do nich prawda, albo też nie. Zwłaszcza w naszym społeczeństwie nowożytnym, gdzie tak bardzo spotęgowały się sposoby mówienia, metody mówienia, wszystkie tzw. środki przekazu myśli. To przecież spotęgowana ludzka mowa. Spotęgowana mowa, która albo daje świadectwo prawdzie, albo też przeciwnie (...). Więc jest szczególna odpowiedzialność za słowa, które się wypowiada, bo one mają moc świadectwa: albo świadczą o prawdzie, albo są dla człowieka dobrem, albo też nie świadczą o prawdzie, są jej zaprzeczeniem i wtedy są dla człowieka złem, chociaż mogą być tak podawane, tak preparowane, ażeby robić wrażenie, że są dobrem. To się nazywa manipulacja.
2 lutego obchodzone jest w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün - mnich benedyktyński: "Święto Ofiarowania
Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej
duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy
wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone".
Nazwy tego święta są dość zróżnicowane. Lekcjonarz armeński podaje, że obchodzono je w "czterdziestym dniu od narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa". W V w. pojawiły się w brzmieniu greckim określenia
hypapante, tzn. święto spotkania i heorte ton kataroion - święto oczyszczenia. Te dwa określenia rozpowszechniły się w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. W liturgii bizantyjskiej do dziś
nosi ono nazwę hypapante. Nazwę tę spotykamy także w Sakramentarzu gregoriańskim w tradycji rzymskiej. Określeniem "oczyszczenia" posłużył się Mszał z 1570 r. Mszał Pawła VI opowiedział się za In presentatione
Domini - Ofiarowanie Pańskie.
Różna była data obchodzenia tego święta. Wschód liczył 40 dni od Objawienia Pańskiego, natomiast Zachód od 25 grudnia, które było i jest świętem Narodzenia Pańskiego. Stąd Kościoły wschodnie świętowały
Ofiarowanie Pańskie 14 lutego, zaś liturgia rzymska - 2 lutego. Mszał papieża Pawła VI przewiduje na ten dzień oddzielną prefację, która sławi Boga za to, że Maryja przyniosła do świątyni Jezusa, przedwiecznego
Syna Bożego, że Duch Święty ogłosił Go chwałą ludu Bożego i światłem dla narodów. Motyw ten leży u podstaw tego święta, pojawia się w modlitwach i w Ewangelii: "Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia
według Prawa Mojżeszowego, Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć
w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego" (Łk 2, 22-23).
Motyw światła jest charakterystyczny do tego stopnia, że w niektórych krajach Msza św. 2 lutego nosi nazwę Mszy światła. W tym dniu w jakiejś mierze dominuje procesja ze świecami podczas śpiewania
antyfony: "Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela".
Niestety, wciąż w naszej rzeczywistości silnie obecny jest klerykalizm - i to obustronny. Wierni często nie traktują księdza jak zwykłego człowieka, a sami księża przez lata się na to godzili - powiedział o. Tomasz Maniura OMI. Dyrektor Oblackiego Centrum Młodzieży NINIWA w rozmowie z KAI wyjaśnił jak w dzisiejszych czasach duchowny powinien budować swoją tożsamość oraz relacje z wiernymi. Opowiedział także o podcaście „Trzy światy”, który nagrywa wspólnie z Moniką Hoffman-Piszorą, znaną z Instagrama jako Monika od Dzieciaków Cudaków.
Anna Rasińska (KAI): Jak w dzisiejszych czasach duchowny powinien budować swoją tożsamość i relacje z innymi ludźmi, w tym wiernymi?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
