Niezawodna w kreowaniu „polit-poprawności” Gazeta Wyborcza alarmuje słowami Marcina Kornaka, autora „Brunatnej Księgi”, czyli opracowania, rzekomo najbardziej wiarygodnego, na temat przemocy ksenofobicznej w Polsce: „Na naszych oczach neofaszyzm przestaje być marginesem. To bardzo niepokojąca tendencja, wobec której potrzebna jest zdecydowana reakcja. Jak daleko posuwają się faszyści (skąd M. Kornak wie, że to byli faszyści, a nie np. rozmyślna prowokacja? - przyp. M.S.), dowodzi choćby wtorkowy atak na wykład prof. Środy na Uniwersytecie Warszawskim” (Marcin Kobiałka, „Hańba być Żydem”. Podkarpacie w „Brunatnej Księdze”, GwRz, wyd. internet. z 24 lutego).

Już kiedyś pisałem, że straszenie faszyzmem trafia w Polsce, z racji doświadczeń wojennych, na bardzo podatny grunt. Żyją jeszcze ludzie, którzy od faszyzmu, dla ścisłości - od niemieckiego faszyzmu i bardzo konkretnych jego funkcjonariuszy - zaznali wszystkiego co najgorsze. Swój strach przenieśli, co zrozumiałe, na dzieci i wnuki. Skwapliwie pomagała im w tym propaganda komunistyczna, wybielając lub ukrywając przy okazji zbrodnie własnego systemu.

Dzisiaj groźba „odradzanie się” faszyzmu funkcjonuje jako straszak społeczny we władaniu środowisk lewackich i kosmopolitycznych. To, co w opinii innych (przypuszczam, że w opinii racjonalnie myślącej większości) jest przejawem chuligaństwa i głupoty (bez wątpienia zachowań czy postaw godnych politowania, a czasami także przykładnej kary), u Kornaka urasta do miana faszyzmu, który czai się za rogiem niemalże każdej polskiej, podkarpackiej i rzeszowskiej ulicy: za każdym idiotycznym transparentem na stadionach, za każdym kretyńskim napisem na murze, za każdym wrzaskiem wygolonych czy zamaskowanych osiłków o bardzo małych rozumkach.

Straszenie faszyzmem jest tym bardziej użyteczne, że dzisiaj do faszystowskiego kotła można wrzucić wiele pojęć, zachowań i postaw. Patriotyzm odwołujący się do tradycji i narodu to już nacjonalizm. Krytyka wrzaskliwego lobby homoseksualnego i tzw. środowisk genderowych za działania zmierzające do rozbicia dotychczasowego, opartego na rodzinie porządku społecznego to homofobia. Domaganie się poszanowania dla Kościoła i ludzi wierzących to nietolerancja. Tak, tak, wierzący patriota, broniący przysługujących mu praw, a patologie tzw. postępu nazywający po imieniu, z żoną pod ręką i gromadką dzieci wokół to - jeśli już nie faszysta - to w każdym razie znakomity materiał na posługującego się „mową nienawiści” faszystę.

A ja mam do autora „Brunatnej Księgi” i do redakcji Gazety Wyborczej (może być Gazety w Rzeszowie) jedno pytanie: Czy określenie „katolickie suki” (z pewnością zainteresowane i zbulwersowane osoby wiedzą, gdzie, kiedy i wobec kogo te słowa padły) też uważają za „mowę nienawiści” i przejaw faszyzmu? Mam swój pogląd na ten temat, ale chętnie przeczytałbym również opinię wytrwałych tropicieli faszyzmu.