Wnoc Bożego Narodzenia pielgrzymujemy do Betlejem. Idziemy w wielkim pochodzie wiary, nadziei i miłości. Idziemy spotkać Boga, który z miłości do nas staje się Człowiekiem. Idziemy spotkać się z Tym, który przychodzi jako Dziecko, by rozbudzić w nas ducha miłości, serdeczności i odpowiedzialności.
Widziałem kiedyś w Muzeum Wojska Polskiego wojenny plakat, na którym pokazana została scena, jak dzieci ze swoją matką i ojcem zaglądają przez okno do domu, aby znaleźć kawałek ciepłego kąta, ogrzać swoje ciało, ale i serce. Musieli opuścić swój własny, bo ich wysiedlono! W pobliskim domu inna rodzina modli się przy stole wigilijnym. Było to dla nich jakieś okno życia, bo znaleźli życzliwego człowieka. Lubimy święta Bożego Narodzenia, bo człowiek otwiera człowiekowi swe serce.
Zdarzyło się, że kiedy wszystkie rodziny były zebrane przy stole, kiedy ulice opustoszały a tylko z szumem śmigały taksówki, dowożąc ostatnich spóźnionych wigilijnych gości, w jednym domu, za firanką, widniała postać kobiety, wpatrzonej w ciemność ulicy. O, właśnie tam się na kogoś czekało. Było to okno nadziei.
Przeżywamy święta Bożego Narodzenia. Bóg przychodzi na świat z łona swej Matki, podobnie jak tyle dzieci od początku i stale... rodzi się (por. Jan Paweł II, Pasterka 1981). „Bóg, który jest Wiecznym Tchnieniem serca człowieczego, nie pozostał w nieprzystępnym zamknięciu milczenia, lecz przemówił do ludzi przez Syna... który stając się człowiekiem ma ludzkie serce i ludzką twarz” (Jan Paweł II). Jakże nie wsłuchać się w to Boże zaproszenie, które jest zaadresowane do każdego człowieka. Każdy z nas musi je na nowo usłyszeć i przyjąć w doświadczeniu życiowym (por. bp Wacław Depo, „Dotknąć Chrystusa”).
Dobiega kolejny rok posługi wielu zaangażowanych w posłannictwo Caritas naszej diecezji. Spoglądamy przez „Okno miłosierdzia” na otaczających nas ludzi. Pragnę serdecznie wszystkim podziękować za podejmowane wezwanie do posługi wobec biednych, bezrobotnych, osieroconych, zwłaszcza dzieci. Księżom Biskupom, wszystkim kapłanom oraz pracownikom Stacji Opieki Caritas i wolontariuszom, a także dzieciom i młodzieży ze Szkolnych Kół Caritas, mówię: Bóg zapłać! za szerokość serca i wrażliwość na potrzeby ludzi. Wszystkim naszym darczyńcom, którzy otwierają swoje serca i dłoń z gestem pomocy, niech Dziecię Jezus błogosławi.
Wśród różnych akcji pomocowych organizowanych przez Caritas, pragnę zwrócić uwagę na „Okno życia”, które zostało uroczyście otwarte i poświęcone przez bp. Wacława Depo na początku czerwca br. To „Okno życia” mieści się w Klasztorze Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Zamościu na ul. Żdanowskiej 12. Bp Wacław Depo powiedział m.in.: „Nie można oddzielać znaków miłości ludzkiej od odpowiedzialności za życie. Jeśli jej brak, nie możemy mówić o prawdziwym chrześcijaństwie. Błogosławię wszystkim, którzy w dziele «Okna życia» będą je strzec i bronić”. Na specjalnych plakatach zostały napisane słowa: „Ukrywasz ciążę, nie chcesz rodzić w szpitalu? Nie narażaj dziecka na niebezpieczeństwo. Zostaw je w bezpiecznym miejscu w «Oknie Życia». Daj mu szansę na życie i miłość w rodzinie adopcyjnej. Tobie też będzie lżej jeśli ono będzie bezpieczne”.
Powróćmy jeszcze raz do scenerii Bożego Narodzenia. „Znaleźliśmy Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2, 12). Najlepszym miejscem i niezastąpionym dla dziecka jest własna rodzina. Nie chcemy znajdować dzieci na śmietnikach, w kanałach czy też na ulicy. Jest zawsze miejsce dla dziecka m.in. w „Oknie Życia”. Zwróćmy uwagę iż „Niemowlę leżące w ubogim żłóbku” to Boży znak. Mijają wieki i tysiąclecia, ale znak pozostaje i przemawia również do ludzi trzeciego tysiąclecia. Jest to znak nadziei dla całej rodziny ludzkiej. Znak miłosierdzia dla tych, którzy zamknięci są w błędnym kole grzechu; znak miłości i pocieszenia dla każdego, kto czuje się samotny i opuszczony. Jest to znak mały i delikatny, słaby i milczący, ale jak powiedział Jan Paweł II - bogaty w moc Boga, który z miłości stał się człowiekiem.
Niech Dziecię Jezus błogosławi wspomagającym dzieło i posłannictwo Caritas. Szczęśliwego 2010 roku. Szczęść Boże.