Najpiękniejsze lata życia

26 września członkowie Wspólnoty Oazowej w Nowym Targu obchodzili okrągłą rocznicę swego istnienia. W tym roku bowiem minęło 40 lat od czasu, kiedy to ks. prał. Franciszek Chowaniec skupił wokół siebie grupę młodzieży męskiej i rozpoczął pracę nad ich duchową formacją. W obecnym roku także, po kilkudziesięciu latach, wraz ze swymi podopiecznymi stanął przy ołtarzu w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Targu, by przewodniczyć uroczystej Liturgii Eucharystycznej i ofiarować Bogu dziękczynienie za ten czas istnienia tamtejszej Oazy i wszelkie dobro, jakie ona przyniosła. - Po Mszy św. - dodaje moderator nowotarskiej Wspólnoty Oazowej ks. Mariusz Dziuba - starym oazowym zwyczajem zgromadziliśmy się przy wspólnym stole. A po posiłku przyszedł czas na wspomnienia tych, którzy przed laty odcisnęli swój ślad w historii tej wspólnoty. (A może było zupełnie odwrotnie: to spędzony tu czas i poznani ludzie wpłynęli na bieg ich życia?) - Dla młodych ludzi, działających obecnie w Ruchu, szczególną wartość miały z pewnością świadectwa najstarszych uczestników spotkania i wzruszające stwierdzenia, iż czas spędzony w Oazie, to były najpiękniejsze lata ich życia - dodaje ksiądz moderator. - Nie zabrakło również wspólnego śpiewu, łączącego naszą wielopokoleniową Wspólnotę. Całe spotkanie zwieńczyło pamiątkowe zdjęcie u stóp naszej świątyni - podsumowuje kapłan.

Niewidzialna ręka

Oaza w Nowym Targu od początku rozwijała się niezwykle szybko i prężnie. Wpływ na to miała niewątpliwie bliskość Centrali Ruchu Światło-Życie, mieszczącej się w Krościenku nad Dunajcem i działającego tam założyciela Oazy, sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Jego to, skądinąd, dobrze znał ks. Chowaniec. Od początku grupa oazowa zajmowała się służbą liturgiczną i brała na siebie odpowiedzialność za oprawę muzyczną niedzielnej Mszy św. o godz. 9, przeznaczonej dla młodzieży. Nie była więc grupą zamkniętą i odizolowaną od życia parafii, wręcz przeciwnie, czynnie w nim uczestniczyła. - Tak też jest do dziś - podkreśla ks. Mariusz Dziuba. - Bo również współcześnie członkowie nowotarskiej Wspólnoty Oazowej służą innym poprzez przygotowywanie, upiększanie i wyjaśnianie Liturgii. Często stają się tą „niewidzialną ręką”, która chętnie uczestniczy i przez to także pomaga w prowadzeniu życia parafialnego.

I zmiany, i tradycja

Nowotarska Oaza Ruchu Światło-Życie jest jedną z najstarszych tego typu wspólnot w Polsce. Przez jej szeregi przewinęły się setki osób i całe mnóstwo kapłanów, którzy sprawowali nad nimi pieczę. Pytam więc Ksiądz Moderatora, jak czuje się w tym pochodzie kapłanów, których historia na krótszy bądź dłuższy czas splotła się z historią Oazy w Nowym Targu? - Bycie moderatorem oazy, która jest jedną z najstarszych w Polsce, z pewnością zobowiązuje - odpowiada z namysłem rozmówca. - Trzeba działać tak, by nie tylko nie zniszczyć tego, co budowali inni przez 40 lat, ale i dołożyć do tego bagażu nowe doświadczenia; wprowadzać zmiany, ale nie rezygnować z tradycji - dodaje.

Służba i odpowiedzialność

Moderator, a więc ksiądz odpowiedzialny za wspólnotę, czuwa nad wewnętrznym rozwojem i wzrostem duchowym jej członków. Podsyca młodzieńcze pragnienia, by zmieniać świat na lepsze, by pomagać tym, którzy tego potrzebują, by służyć. I służba ta właśnie jest bardzo ważnym aspektem bycia oazowiczem, który mocno akcentuje ks. Mariusz: - Zadaniem Ruchu Światło - Życie jest nie tylko osobista formacja każdego z uczestników, ale i działanie skierowane w stronę ludzi. Po to właśnie zostały utworzone diakonie (od gr. diakonia - służba).
Młody człowiek uczęszczający na spotkania oazowe ma uświadomić sobie, że jako osoba świecka jest także odpowiedzialny za losy Kościoła w Polsce i na świecie. Z tej odpowiedzialności rodzi się potrzeba służenia innym we wspólnotach, do których należy: a więc oazowej, rodzinnej, parafialnej.

Kapłański autorytet

Faktem jest, że młodzi ludzie, obcując z kapłanem, wiele się od niego uczą. Często zadają trudne pytania, dyskutują na przeróżne tematy dotyczące wiary, Kościoła i życia w ogóle. Nieustanna obecność kapłana, który jest dla nich, pozwala na bieżąco rozwiewać wszelkie rodzące się wątpliwości i ciągle uczyć się, jak być prawdziwym chrześcijaninem. Powszechnie wiadomo przecież, jak wielkie znaczenie dla młodego człowieka ma odnalezienie w tym wieku prawdziwego autorytetu, którego niestety często w domu nie ma co szukać…
Rola więc kapłana opiekującego się wspólnotą jest dla młodych niemal nieoceniona. Czy jednak księdza także jakoś ubogacają te spotkania, rozmowy i obcowanie z młodzieżą? - Przebywanie z młodzieżą, prowadzenie, czuwanie nad ich duchowym rozwojem jest i dla mnie wewnętrzną formacją - odpowiada ks. Dziuba - To dzięki nim ciągle ma się siłę i ochotę, by podejmować coraz nowsze inicjatywy, to dzięki nim człowiek ciągle czuje się młody - dodaje z uśmiechem.

Bóg mnie chce

Dla wielu ludzi czas uczestnictwa w spotkaniach oazowych i rekolekcjach wakacyjnych to wspomnienia, które wywołują łzy wzruszenia. Dla wielu jednak ta przygoda wciąż trwa - albo nawet dopiero się zaczęła. - Kilkoro oazowiczów z Nowego Targu zechciało podzielić się swoimi przeżyciami, mówiąc czym jest dla nich Oaza: - Oaza to dla mnie jakby inny świat, ale mój świat, tu się odnalazłam, to tu potrafiłam się otworzyć, pokazać siebie taką, jaka jestem, być sobą. To tu znalazłam akceptację. To tu spotkałam wielu „wariatów” (w pozytywnym znaczeniu tego słowa) - ludzi, którzy i we mnie wyzwolili „wariata”, a to uczyniło mnie szczęśliwą. Oaza tak naprawdę nadała sens mojemu życiu - mówi z entuzjazmem Beata. - Członkostwo w Oazie ubogaciło mnie duchowo, dało świadomość bycia chrześcijaninem; poczucie, że Bóg chce więcej ode mnie, wyróżnił mnie, zechciał, abym to właśnie ja mogła poznać go bliżej. Bóg mnie chce - dodaje radośnie.
Kamil podkreśla, jak ważnym elementem życia jest dlań Oaza i poczucie, że te spotkania zbliżają go do Boga. Wspomina: - Gdy po raz pierwszy przyszedłem na spotkanie oazowe, poczułem się trochę niezręcznie, wszyscy znali się tam doskonale. Jednak mimo obaw poszło całkiem nieźle. Już od początku zauważyłem więź łączącą wspólnotę oraz otwarcie na nowych uczestników. Może te pierwsze kontakty nie wyglądały tak jak teraz, ale przecież to normalne. W każdym razie naprawdę się starali - mówi z uśmiechem. - Bo pierwsze wrażenie jest bardzo ważne dla nowego uczestnika. To ono decyduje, czy będzie uczęszczał dalej, czy też nie. Dla mnie było to coś wspaniałego. Ludzie, nieznający mnie zupełnie byli tak uprzejmi i serdeczni! I to nie dlatego, że „tak trzeba”, tylko dlatego, że tak chcieli - z radością wspomina Kamil. Na zakończenie dodaje jeszcze: - Zachęcanie ludzi do przyjścia na nasze spotkania sprawia mi ogromną przyjemność i satysfakcję (tym bardziej gdy to działa!). Myślę, że to jest najcenniejsza rzecz, jaką mam dzięki Oazie: możliwość zdobywania nowych „rycerzy” dla Chrystusa.

Spotkanie z Bogiem Żywym

Początkowo dla wielu osób ogromne znaczenie ma możliwość spotkania na Oazie ludzi, którzy myślą podobnie, na których pomoc można liczyć. I dlatego zaczynają przychodzić. Dla innych natomiast najważniejsze są rekolekcje i osobiste spotkanie z Jezusem: - Rekolekcje wakacyjne, to wspaniały czas, kiedy wyjeżdża się daleko od domu, często spotyka się zupełnie nowych i obcych ludzi. Wychodzi się jak Mojżesz „poza obóz”, aby tam spotkać się z Panem - tłumaczy animator liturgiczny Paweł. - I tam właśnie, dzięki Oazie odkrywam coś, co jest chyba w życiu najpiękniejsze - jak na co dzień spotykać Chrystusa w Eucharystii i naśladować Go w Jego miłości do drugiego człowieka. Oaza pozwoliła mi na głębsze przeżywanie mojej wiary - jako bezpośredniej i osobowej relacji z Jezusem Chrystusem, Jedynym Panem i Zbawicielem. Na Oazie nauczyłem się patrzenia na liturgię nie jako na kilka reguł, które trzeba wypełnić, ale jako na spotkanie z Bogiem Żywym, który ofiaruje się nam w Komunii świętej - wyjaśnia Paweł.

Modlitwa jest istotą

Na zakończenie przychodzi mi jednak jeszcze jedna myśl. Na Oazę bowiem młodzi ludzie przychodzą często po, to by spotkać się, porozmawiać, pożartować i pobyć ze sobą. Jest miło, przytulnie i wesoło - i to jest bardzo cenne i bardzo ważne. Ale czy nie istnieje jednak ryzyko, że spotkania te staną się właśnie tylko miłymi „pogaduchami” przy herbatce, a nie czasem intensywnej pracy nad sobą? - Spotkania oazowe to rzeczywiście nie tylko nieustanna formacja - podejmuje wątek ks. Mariusz - ale także czas na zabawę i rozrywkę, a więc m.in. spotkania towarzyskie przy herbatce. To właśnie tutaj tworzą się piękne przyjaźnie, często na całe życie, to tutaj rodzą się miłości... Dlaczego więc nie umówić się na pizzę, porozmawiać o szkole? - pyta retorycznie. - Trzeba jednak pamiętać, że nie wolno nam zatracić tego, co najważniejsze. Aby wspólnota oazowa była prawdziwą Wspólnotą, musi być oparta na modlitwie; to na Chrystusie musimy budować. Jeśli grupa potrafi się modlić, to wszystko inne przychodzi łatwo.