Dla władz PRL-u był "biskupem wojującym, wrogiem ustroju", jego zdecydowanym przeciwnikiem. Tak określają go dokumenty Urzędu Bezpieczeństwa. Propaganda komunistyczna uważała go za "najbardziej niebezpiecznego" w Episkopacie. Szkalowano go w różnych brukowcach, a szczytem walki przeciw niemu było spreparowanie oskarżenia o współpracę z gestapo. Jednak on pozostał zawsze niezachwiany w swych poglądach, jednoznacznie wypowiedział posłuszeństwo komunistycznym władzom i ich prawu. Rzeszowski IPN przygotował wystawę i sesję Arcybiskup Ignacy Tokarczuk - Kościół, władza, opór społeczny, poświęconą jego osobie, która miała miejsce 5 listopada br.
Podczas spotkania IPN przekazał Arcybiskupowi kolejną już część materiałów Urzędu Bezpieczeństwa, pochodzących z IV Wydziału Komendy Wojewódzkiej MO w Rzeszowie. W sesji wzięli udział m.in. Marian Marek Drozdowski z Uniwersytetu Warszawskiego, Bohdan Cywiński z Uniwersytetu Stefana Kardynała Wyszyńskiego, ks. Zygmunt Zieliński z KUL-u, badacze z IPN-u. Niecodziennym wydarzeniem było pełne wspomnień i bardzo osobiste wystąpienie Arcybiskupa pt. Wobec totalitarnego państwa.
W czasie spotkania Ksiądz Arcybiskup zauważył, że najtrudniejsze dla niego chwile były podczas rozmów z watykańskim Sekretariatem Stanu. Wobec próśb ze strony abp. Luigi Poggi o zmianę stosunku do władz komunistycznych, bo niemożliwe jest porozumienie w tej sytuacji Watykanu z władzami PRL-u, odpowiedział, że woli odejść, niż zastosować się do tej sugestii. Potem jednak przebywający w Przemyślu Poggi przyznał mu rację.
Wspominał też "nienormalne czasy", kiedy oficerowie brali ślub, czy chrzcili dzieci potajemnie, nocą, w zamkniętych kościołach. "To nie było normalne - mówił - kiedy dyrektorzy szkół musieli wywozić swoje dziecko do innej miejscowości, aby mogło przystąpić do Pierwszej Komunii św.". Bezprawiem ubranym w szaty prawa nazwał odmowy wydania przez władze pozwolenia budowy nowych świątyń. Dla niego dyrektywą postępowania zawsze było sumienie.
Dzisiaj Arcybiskup jest symbolem bezkompromisowej walki z ustrojem niszczącym Kościół i ludzką godność. W Polsce słynął ze swych odważnych kazań i wystąpień, twardej, niezmiennej polityki wobec władz państwowych, mówienia otwarcie o fikcji porozumień Kościół - Państwo, nie dopuszczał do ingerencji władz w sprawy kościelne. Jednym z jego celów, konsekwentnie realizowanych, było zwiększenie liczby kościołów i ułatwienie wiernym dostępu do nich. Niemal legendą stały się zmagania Arcybiskupa i wiernych z władzami przy budowie miejsc kultu.
W 1991 r. z ust Jana Pawła II, podczas jego pobytu w Rzeszowie, Ksiądz Arcybiskup usłyszał słowa, które są najlepszym odzwierciedleniem jego działalności: "(...) na przestrzeni lat Twego posługiwania stałeś się wobec kościoła i społeczeństwa walczącego o swoje prawa rzecznikiem, świadkiem i autorytetem".
„Nie wykluczajmy cierpienia z naszych środowisk. Uczyńmy z niego raczej okazję do wspólnego wzrastania, aby pielęgnować nadzieję dzięki miłości, którą Bóg jako pierwszy rozlał w sercach naszych” - zaapelował Ojciec Święty do chorych i pracowników służby zdrowia. Przybyli oni do Rzymu na swe uroczystości jubileuszowe. Przygotowaną przez Franciszka homilię odczytał proprefekt Dykasterii do spraw Ewangelizacji, abp Rino Fisichella.
„Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie?” (Iz 43, 19). Są to słowa, które Bóg, za pośrednictwem proroka Izajasza, kieruje do ludu Izraela będącego na wygnaniu w Babilonie. Dla Izraelitów jest to trudny okres, wydaje się, że wszystko zostało stracone. Jerozolima została zdobyta i spustoszona przez żołnierzy króla Nabuchodonozora II, a wygnanemu ludowi nic nie pozostało. Perspektywa wydaje się być zamknięta, przyszłość mroczna, wszelka nadzieja zniweczona. Wszystko może skłaniać wygnańców do załamania się, do gorzkiej rezygnacji, do poczucia, że nie są już błogosławieni przez Boga.
Wielki Post to czas, w którym Kościół szczególną uwagę zwraca na krzyż i dzieło zbawienia, jakiego na nim dokonał Jezus Chrystus. Krzyże z postacią Chrystusa znane są od średniowiecza (wcześniej były wysadzane drogimi kamieniami lub bez żadnych ozdób). Ukrzyżowanego pokazywano jednak inaczej niż obecnie. Jezus odziany był w szaty królewskie lub kapłańskie, posiadał koronę nie cierniową, ale królewską, i nie miał znamion śmierci i cierpień fizycznych (ta maniera zachowała się w tradycji Kościołów Wschodnich). W Wielkim Poście konieczne było zasłanianie takiego wizerunku (Chrystusa triumfującego), aby ułatwić wiernym skupienie na męce Zbawiciela. Do dzisiaj, mimo, iż Kościół zna figurę Chrystusa umęczonego, zachował się zwyczaj zasłaniania krzyży i obrazów.
Współczesne przepisy kościelne z jednej strony postanawiają, aby na przyszłość nie stosować zasłaniania, z drugiej strony decyzję pozostawiają poszczególnym Konferencjom Episkopatu. Konferencja Episkopatu Polski postanowiła zachować ten zwyczaj od 5 Niedzieli Wielkiego Postu do uczczenia Krzyża w Wielki Piątek.
Zwyczaj zasłaniania krzyża w Kościele w Wielkim Poście jest ściśle związany ze średniowiecznym zwyczajem zasłaniania ołtarza. Począwszy od XI wieku, wraz z rozpoczęciem okresu Wielkiego Postu, w kościołach zasłaniano ołtarze tzw. suknem postnym. Było to nawiązanie do wieków wcześniejszych, kiedy to nie pozwalano patrzeć na ołtarz i być blisko niego publicznym grzesznikom. Na początku Wielkiego Postu wszyscy uznawali prawdę o swojej grzeszności i podejmowali wysiłki pokutne, prowadzące do nawrócenia. Zasłonięte ołtarze, symbolizujące Chrystusa miały o tym ciągle przypominać i jednocześnie stanowiły post dla oczu. Można tu dopatrywać się pewnego rodzaju wykluczenia wiernych z wizualnego uczestnictwa we Mszy św. Zasłona zmuszała wiernych do przeżywania Mszy św. w atmosferze tajemniczości i ukrycia.
Widok pustej Bazyliki św. Piotra robi duże wrażenie
Siostra Francesca Battiloro przeżyła największą niespodziankę swojego życia w wieku 94 lat, z których 75 lat spędziła jako wizytka za klauzurą. „Poprosiłam Boga: 'Chcę spotkać się z papieżem'. I tylko z Nim! Nikt inny... Myślałam, że to niemożliwe, ale to Papież przyszedł się ze mną spotkać. Wygląda na to, że kiedy Go o coś proszę, Pan zawsze mi to daje...”. Podczas pielgrzymki z grupą z Neapolu, s. Francesca Battiloro, siostra klauzurowa modliła się dzisiaj w Bazylice św. Piotra, gdy nagle spotkała papieża.
Zakonnica, która wstąpiła do klasztoru w wieku 8 lat, złożyła śluby w wieku 17 lat, w czasie, gdy jej życie było zagrożone z powodu niedrożności jelit. Dziś opuściła Neapol wczesnym rankiem z jednym pragnieniem: przeżyć Jubileusz Osób Chorych i Pracowników Służby Zdrowia w Watykanie. Wraz z nią przyjechała grupa przyjaciół i krewnych. Poruszająca się na wózku inwalidzkim i niedowidząca siostra Francesca - urodzona jako Rosaria, ale nosząca imię założyciela Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny św. Franciszka Salezego, który, jak mówi, uzdrowił ją we śnie - chciała przejść przez Drzwi Święte Bazyliki św. Piotra. Biorąc pod uwagę jej słabą kondycję, pozwolono jej przeżyć ten moment całkowicie prywatnie, podczas gdy na Placu św. Piotra odprawiano Mszę św. z udziałem 20 000 wiernych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
