Skazańca przybijano do krzyża w pozycji całkowicie nienaturalnej i niemożliwej do utrzymania z anatomicznego punktu widzenia. W pierwszych minutach wiszenia na krzyżu cały ciężar jego ciała spoczywał na mięśniach ud nóg zgiętych pod kątem około 45 stopni. Z powodu bólu oparcie się na przebitych stopach było praktycznie niemożliwe na dłużej niż kilka niepewnych chwil. Po kilku minutach występowały więc silne skurcze ud i łydek, a następnie, z powodu osłabienia mięśni kończyn dolnych, ciężar ciała przenosił się na barki, ramiona i nadgarstki – oczywiście niezdolne dłużej udźwignąć ciężaru całego ciała. Te więc ciągu kolejnych kilku minut ulegały one wyłamaniu ze stawów. Przez to kończyny górne wydłużały się o około 20 centymetrów. Teraz zaczynała się właściwa tortura.

Zawieszenie ciężaru ciała na wyrwanych ze stawów kończynach górnych powodowało powstanie nienaturalnego pod względem anatomicznym napięcia w okrywających klatkę piersiową mięśniach piersiowych większych. Klatka piersiowa była na pociągnięta do góry i na zewnątrz – do pozycji maksymalnego wdechu – i w niej stale utrzymywana, co oczywiście powodowało duszenie się skazańca. Aby dokonać wydechu musiał on przenieść ciężar ciała na przebite stopy, by podnieść ciało o około 30 centymetrów i wypuścić powietrze z płuc. Podciągnięcie się na powyrywanych ze stawów kończynach górnych nie wchodziło w grę, a mięśnie kończyn dolnych porażone były nieustannym skurczem.

Oddychanie było więc związane z rozrywającym bólem mięśni kończyn dolnych i górnych oraz klatki piersiowej. A ponieważ lęk przed uduszeniem jest nieprzezwyciężalny, ofiara ukrzyżowania była w ciągłym ruchu, rozpaczliwie walcząc o każdy oddech, co z każdą chwilą było coraz boleśniejsze i trudniejsze. Siłą rzeczy, z powodu skrajnego bólu i postępującego osłabienia, ruchy były coraz rzadsze, a duszności i niedotlenienie organizmu coraz większe. Z punktu widzenia fizjologii w organizmie skazańca następowały serie katastrofalnych dla niego zdarzeń. Z powodu niedotlenienia ciśnienie krwi zaczynało spadać i wzrastał w niej gwałtownie poziom dwutlenku węgla. To stymulowało serce do coraz szybszego bicia, aby przyspieszyć natleniane krwi i odprowadzanie dwutlenku węgla. Mózg stymulował do coraz szybszej pracy również płuca, przez co ofiara zaczynała gwałtownie dyszeć. Odruchy fizjologiczne wymuszały więc coraz intensywniejsze ruchy ciała, którym na przeszkodzie stała jednak mechanika uszkodzonych i dramatycznie osłabionych kończyn i mięśni. Na tym etapie agonalne już ruchy ofiary w górę i w dół krzyża następowały kilka razy na minutę. Ofiara „wiła się” na krzyżu ku uciesze obserwatorów egzekucji.

Te mimowolne próby dostarczenia organizmowi odpowiedniej ilości tlenu stawały się jednocześnie coraz bardziej rozpaczliwe i coraz mniej skuteczne. Niedotlenienie i nadmiar dwutlenku węgla prowadziły do ciągłego wzrostu tętna i tachykardii. Na tym etapie puls wynosił prawdopodobnie 220 uderzeń na minutę. Jednocześnie – także z przyczyny skrajnego odwodnienia spowodowanego upływem krwi i nadmiernym poceniem się – ciśnienie krwi niebezpiecznie się obniżyło i wynosiło najpewniej 80/50. W tym stadium męki Jezus doznał najprawdopodobniej wstrząsu pierwszego stopnia, a Jego serce stało się nieodwołalnie niewydolne. W tym samym czasie płuca doznały obrzęku i zaczęły wypełniać się płynem przesiękowym, co dodatkowo pogorszyło Jego oddech. Jezus powoli, ale nieubłaganie się dusił.

Najprawdopodobniej nastąpił u Niego wylew osocza i krwi do worka osierdziowego, otaczającego serca. Nadmiar płynu wywołał tamponadę serca, uniemożliwiając niebawem jego i tak już drastycznie utrudnione bicie. Ściśnięty do granic możliwości mięsień sercowy pracował coraz intensywniej, próbując pokonać mechaniczny opór, na który napotykał. Aż do momentu, w którym… serce Jezusa dosłownie pękło, to znaczy: uległo rozerwaniu. Wtedy oczywiście nastąpiła śmierć. Wszystko wskazuje na to, że pękła jego lewa komora, z której do worka osierdziowego wylała się krew. To dlatego wypłynęła ona następnie wraz z płynem osierdziowym (nazwanym przez ewangelistę „wodą”) z przebitego boku.

Agonia Jezusa na krzyżu trwała od trzech do sześciu godzin. Męka ukrzyżowanej ofiary mogła trwać nawet kilka dni. W przypadku Jezusa zgon nastąpił względnie szybko. Najpewniej ze względu na drastyczne wycieńczenie organizmu już przed przybiciem do krzyża. Samo biczowanie doprowadziło Go do stanu krytycznego. Pozostałym dwóm skazańcom „połamano golenie”, czyli kości nóg, przez co nie mogli już kontynuować opisanej powyżej walki o oddech i udusili się w kilka minut.

Tak najprawdopodobniej wyglądała egzekucja i śmierć Jezusa z medycznego punktu widzenia.

W taki sposób On oddał za mnie życie. Krzyż, który w ikonografii często umieszcza się nad wizerunkiem Jezusowego Serca, nie jest tylko symbolem, emblematem. Przypomina nam o tym wszystkim – o brutalnej, krwawej realności męki, którą On przyjął za mnie i dla mnie. Serce Jezusa, krwawa ofiaro grzeszników… zmiłuj się nade mną, grzesznikiem.

Dzięki współpracy z Katolicką Rozgłośnią Radiową FIAT w Częstochowie rozważania są dostępne w wersji dźwiękowej, a do wykorzystania duszpasterskiego podczas nabożeństw można je pobrać w wersji pdf.

Promuj akcję na swojej stronie internetowej

Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)

<a href="https://www.niedziela.pl/ludzkieserceboga"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-ludzkieserceboga-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #LudzkieSerceBoga" /></a>

---

Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)

<a href="https://www.niedziela.pl/ludzkieserceboga"><img src="https://www.niedziela.pl/download/banerludzkieserceboga-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #LudzkieSerceBoga" /></a>

---

Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl