Mimo głębokiego kalectwa Cece nie skarżył się, ale zachowywał pogodę ducha i w swoim stanie zdrowia widział nie wyrok, ale dar Boży. W wywiadzie dla Narodowego Włoskiego Związku Przewozu Chorych do Lourdes i innych Sanktuariów Międzynarodowych (UNITALSI) powiedział m.in.: „Moja choroba sprawiła, że żyję wyciągnięty na rodzaju łóżka na kółkach i nawet jeśli może się to wydawać dziwne, dla mnie nie jest to potępienie, ale wyłącznie dar Boży”.

Jego życie od początku nie było łatwe. Już w wieku 7 miesięcy w wyniku źle wykonanego szczepienia dostał bardzo wysokiej gorączki i zaczęły się problemy. Lekarze stwierdzili całkowity paraliż i dawali mu tylko kilka miesięcy życia. A jednak chłopiec przeżył ten pierwszy trudny okres i żył jeszcze ponad pół wieku, choć nigdy nie odzyskał pełnego zdrowia.

We wspomnianej rozmowie Cece z radością wspominał swe spotkanie z Ojcem Świętym. Gdy przejeżdżał on papamobilem Plac św. Piotra, w pewnej chwili zobaczył długie łóżko na kółkach i leżącego na nim mężczyznę. „Zdaliśmy sobie sprawę, że papież jedzie do naszego sektora i zanieśli mnie tam” – opowiadał chory. „Zdarzyło się wówczas coś niewyobrażalnego! Papież zobaczył nas i natychmiast zatrzymał pojazd. Nie rozumieliśmy, dlaczego wysiadł aż do chwili, gdy zauważyliśmy, że zatrzymał się dla mnie! Naprawdę zbliżył się do mnie, pocałował mnie w czoło i kilka razy pogłaskał mnie po twarzy” – wspominał jeszcze po długim czasie wzruszony niepełnosprawny.

Od razu stał się wówczas sławny. Dziennikarze szukali kontaktu z nim, aby przed kamerami telewizyjnymi w całych Włoszech porozmawiać o tym, co się wydarzyło. Pozwoliło mu to pokazać, że osoby specjalnej troski też są w stanie cieszyć się życiem pełnym i owocnym, jeśli im się to umożliwi. „Codziennie ktoś mi mówi, że widział mnie w telewizji lub na zdjęciu, ponieważ obrazki ze mną i papieżem pojawiają się często w telewizji i czasopismach” – mówił z radością Cicconi.

Jego matka – Sandra nigdy nie narzekała ani nie czuła się zawiedziona, nawet wtedy, gdy w szpitalu dowiedziała się, że na chorobę jej dziecka nie ma lekarstwa. „Moja mama zawsze okazywała mi wielką czułość. Walczyła też z lekarzami, którzy nie dawali nadziei i powiedzieli jej, że nie będę mógł jej poznać, odradzając jej mieszkanie ze mną. Słusznie buntowała się. Gdy odchodziła, płakałem rozpaczliwie. Potrzebowałem jej miłości i dziękuję jej za nią jeszcze teraz” – wspominał Cece.

Obok niego był zawsze też jego ojciec Franco. Oboje żyli pobożnie i pełni nadziei, a życie całej rodziny naznaczone było leczeniem i pielgrzymowaniem w poszukiwaniu Boga. Podczas jednej z pielgrzymek do Loreto chory poznał Jana Pawła II, który pocałował go, życząc mu przy tym „siły i odwagi”.

Cece był również pierwszym włoskim niepełnosprawnym, który udał się do Lourdes samolotem razem z UNITALSI. Miał wówczas 10 lat. „Przeżyłem wówczas wielkie emocje, brak mi słów, aby opisać cudowne wrażenie, gdy zanurzono mnie w świętej wodzie: nie przeszkadzało mi to, że była zimna, ale wspaniale się w niej czułem, a gdy wyszedłem z niej, byłem całkowicie suchy!” – powiedział mężczyzna. Zapewnił, że poczuł wówczas, jak umacnia się w nim prawdziwa wiara i odczuł obecność Boga i Maryi.

Pogrzeb Cesare Cicconiego, zmarłego 22 lutego, odbył się 24 bm. w kościele Chrystusa Króla w San Benedetto del Tronto w prowincji Marche w środkowych Włoszech. Uczestniczyli w nim członkowie jego rodziny, przyjaciele i liczni pracownicy UNITALSI.