Święty Bonawentura urodził się około roku 1218 w Bagnoreggio we Włoszech. W dzieciństwie ciężko zachorował. Matka ofiarowała go św. Franciszkowi i za jego wstawiennictwem odzyskał zdrowie.
Jako młodzieniec przyjął habit św. Franciszka i podjął studia filozoficzno-teologiczne pod kierunkiem znanego wtedy filozofa i teologa, Aleksandra z Hales, na Uniwersytecie Paryskim. Po 7 latach został mistrzem i podjął wykłady dla swoich braci w Zakonie Braci Mniejszych. Z szeroką wiedzą łączył naśladowanie św. Franciszka przez pokorę, łagodność, wzgardę dla dóbr doczesnych, gorącą miłość do Ukrzyżowanego i do Matki Bożej. Łączyła go także serdeczna przyjaźń ze św. Tomaszem z Akwinu.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Mając lat 36, został wybrany generałem zakonu. Przez 18 lat kierował wspólnotą zakonną z niezwykłą mądrością i roztropnością. Nazywa się go drugim założycielem zakonu franciszkańskiego, gdyż obrał linię złotego środka między nadmiernym rygoryzmem i zbytnim rozluźnieniem dyscypliny. Tym samym wskazał zakonowi właściwą drogę rozwoju.
Napisał wiele cennych dzieł teologicznych. Bronił skutecznie na Uniwersytecie Paryskim zakonów żebraczych przed atakami przeciwników.
Reklama
W teologii kładł nacisk na elementy związane z miłością i ludzką wolą. O ile tomiści, za swoim mistrzem św. Tomaszem z Akwinu, uwydatniali rolę rozumu w poznaniu i w całej teologii, o tyle św. Bonawentura uwypuklał rolę miłości, uczuć i wolitywnej strony człowieka. W związku z tym w swojej filozofii i teologii nawiązywał częściej do filozofii Platona i św. Augustyna aniżeli do poglądów Arystotelesa. Filozofię platońsko-augustyńską uznawał za bliższą nauce Pisma Świętego.
Idąc za św. Franciszkiem, św. Bonawentura nie mógł pozostać chłodnym intelektualistą, ale stał się zwolennikiem mistyki, miłości i Ducha Świętego w teologii i w praktycznym obcowaniu z Bogiem. Jego „Itinerarium mentis ad Deum” (Droga myśli ku Bogu) jest cennym przewodnikiem na drodze do zjednoczenia ludzkiego serca z Bogiem, źródłem mądrości i miłości.
Pod koniec życia Bonawentura został mianowany przez papieża Grzegorza X kardynałem i biskupem Albano. W 1274 r. papież wezwał go na II Sobór Lioński. Bonawentura stał się jednym z najbliższych doradców papieża i organizatorem soboru powszechnego. Zmarł w Lyonie w 1274 r., w trakcie obrad soborowych, w wieku 53 lat. Papież Sykstus IV zaliczył go w poczet świętych. Przypomniawszy życiorys tego świętego, lepiej rozumiemy, dlaczego Kościół wybrał na jego liturgiczne wspomnienie czytania biblijne mówiące o mądrości. Właśnie św. Bonawentura w swoim życiu osiągnął szczególną mądrość, którą czerpał od samego Boga na modlitwie i kontemplacji Pisma Świętego.